Odnośniki
- Indeks
- Herta Muller Lis już wtedy był myśliwym
- Jonasz Roman Byłem Księdzem
- Charlotte Stein All Other Things [EC Exotica] (pdf)
- Clancy Tom Splinter Cell 02 Operacja Barakuda
- Cloned Lives Pamela Sargent
- 1042. DUO Maynard Janice ZaśÂ›lepiony namić™tnośÂ›cić…
- 422. Gerard Cindy Wszystko, co najwaśźniejsze
- Diwow_Oleg_ _Najlepsza_zaloga_Slonecznego_Tom_1
- Agata Christie Bośźe Narodzenie Herkulesa Poirot
- Mathematical Economics and Finance M. Harrison, P. Waldron (1998) WW
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- torres9.htw.pl
starsi mężczyzni, ci sami, którzy pytali ją, czy wezmie
udział w zakładach, dyrygowali grupką dzieci wyrywają
cych chwasty. Ogólnie rzecz biorąc, panowała atmosfera
zorganizowanego chaosu.
Hunter też przyszedł. Gaylynn wyczuła jego obecność,
zanim dostrzegła zwichrzoną bardziej niż zwykle czuprynę.
- Nie byłam pewna, czy się dzisiaj zobaczymy.
- Nie darowałbym sobie utraty takiej okazji. Chodz,
jest tu kilka osób, które chciałbym ci przedstawić.
Kilka osób okazało się kilkunastoma, a wszystkie, w ten
czy inny sposób, były spokrewnione z Hunterem. Jedna
uśmiechnięta twarz zamieniła się w drugą jak obrazy z epi
diaskopu. Jeff, Jerry, Noah i co najmniej trzech Jamesów.
- Ilu masz w tym mieście krewnych? - spytała Gay
lynn po skończonej prezentacji.
- Mniej niż kiedyś. Wielu z nich opuściło te strony.
Zostało tylko piętnaście osób.
- A ja myślałam, że pochodzę z licznej rodziny... -
Gaylynn pokręciła głową.
- Jako jedyny w swoim klanie nie mam rodzeństwa.
- Ale nie cierpisz chyba na kompleks jedynaka, majÄ…c
tylu kuzynów...
WARTO BYAO CZEKA
106
- Zauważyłaś rodzinne podobieństwo?
- Za krótko z nimi rozmawiałam, żeby się zorientować,
czy wszyscy sÄ… takimi samymi szczwanymi lisami jak ty.
- Nie wydaje ci się, że przedstawiciel prawa zasługuje
na trochę więcej szacunku?
Nie uśmiechał się do niej jak przedstawiciel prawa. Jas
noniebieska koszula i czarne dżinsy pozwoliły jej za
pomnieć na chwilę o gwiezdzie szeryfa. Kiedy w czasie
sprzątania żartował z pajęczyn w jej włosach, jego oczy
promieniowały beztroską radością.
Trzy godziny pózniej po pajęczynach nie było śladu.
Kiedy poradzono sobie z najgorszym brudem i kurzem,
otwarto na oścież drzwi frontowe. Panie z Ligi Kobiet
przyniosły wystarczająco dużo wiader, proszku i pasty, że
by z szarej drewnianej podłogi wyczarować lśniący par
kiet. Powrotu do stanu świetności doczekały się też szafki
biblioteczne, a na końcu okna.
- Zaczyna to niezle wyglądać - powiedziała Gaylynn
z udawaną obojętnością.
- Powiem ci, co naprawdę dobrze wygląda - usłyszała
zza pleców głos Darlene. - Hunter! Popatrz tylko na te
bary. Dzwiga tę szafę jak piórko. Gdybym tak nie była
mężatką... O, rany! - Darlene przesunęła ręką po czole.
- Hunter ma w sobie coś takiego, że jak na niego patrzę,
to mnie ściska w dołku. Wiesz, o co mi chodzi?
- Tak, wiem, o co ci chodzi - odpowiedziała Gaylynn,
wachlując się papierową serwetką. Chwilę pózniej po
drapała się po nosie. - Swędzi mnie skóra od tego kurzu.
- Podobno swędzenie nosa wróży zabawę w miłym to
warzystwie.
Gaylynn marzyło się towarzystwo Huntera, a na speł-
WARTO BYAO CZEKA 107
nienie tego życzenia nie musiała długo czekać. W tej samej
chwili, kiedy ogłoszono przerwę na lunch, Hunter znalazł
siÄ™ u jej boku.
Stoły ogrodowe ustawione na trawniku przed biblioteką
uginały się pod ciężarem jedzenia. Wszyscy coś przynieśli
- kurczaka, duszoną wołowinę, domową marynowaną ku
kurydzę, wędzoną szynkę, sałatkę z pomidorów, dzbanki
z lemoniadą i co najmniej pięć rodzajów ciasta, w tym trzy
placki z gruszkami. Gaylynn zauważyła, że Bo Regard
zajął pozycję strategiczną pod stołem, licząc zapewne na
to, że po spadające z góry okruchy nie będzie musiał nawet
wstawać.
Kiedy prawie wszyscy jeszcze jedli, ktoś zaczął grać na
cymbałach. Muzyka, szczyty gór, wiosenna zieleń, zapach
kwiatów i świeżo skoszonej trawy, wszystkie te szczegó
ły i wiele innych tworzyły scenerię doskonałą w swo
jej harmonii. Ci ludzie nie posiadali luksusowych domów
ani złotych kart kredytowych, ale mieli silne poczucie wię
zi z rodzinÄ… i z sÄ…siadami, i naprawdÄ™ kochali miejsce,
w którym mieszkali. Gaylynn z trudem powstrzymała cis
nące się pod powieki łzy. Były to jednak łzy szczęścia, a nie
bólu.
- Jak się czujesz? - spytał Hunter, siadając koło niej na.
ogrodowej Å‚awce.
- Wiesz, że słuchałam gry na kobzach w Szkocji, pa
miętam cytry alpejskie, a teraz cymbały w Blue Rigde...
- I skrzypce - powiedział Hunter, kiedy Floyd wyjął
z futerału instrument i zaczął na nim grać.
- Na dzwięk skrzypiec coś ściska mnie w gardle.
- Skrzypce przypominajÄ… dziewczynÄ™; nie wydobÄ™-
dziesz z nich odpowiedniego dzwięku bez właściwego
108 WARTO BYAO CZEKA
smyczka, - Zanim zdążył się zasłonić, Gaylynn uderzyła
go łokciem w żebra.
- Przepraszam - powiedziała z łobuzerskim uśmie
chem - ale nie dosłyszałam. Mówiłeś coś?
Na wszelki wypadek, pamiętając, że umiar jest cnotą,
postanowił nie po tarzać swojego dowcipu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]