Odnośniki
- Indeks
- Honor 06 Honor Under Siege Radclyffe
- Anne McCaffrey Ship 06 The Ship Errant
- Joe R. Lansdale Collins & Pine 06 Captains Outrageous (com v4.0)
- Lois McMaster Bujold Vorkosigan 06.5 The Mountains of Mourning
- Godeng Gert Krew i Wino 06 Trumna numer 5
- Jean Lorrah Savage Empire 06 Wulfston's Odyssey
- Lois McMaster Bujold 06 Ethan of Athos
- Julian May Rampart Worlds 1 Perseus Spur
- Cabot Meg (Jenny Carroll) PoĹredniczka 2 DziewiÄ ty klucz
- Frost Jeaniene Nocna Ĺowczyni 01 W póŠdrogi do grobu
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- staramsie.pev.pl
czatujący. Nale\ało teraz zbli\yć się do nich niepostrze\enie. Na szczęście zasłaniały ich zarośla i
porozrzucane tu i ówdzie skaliste głazy.
Dzięki temu dotarli do kamienia odległego o pięćdziesiąt kroków od
skały, za którą czyhali Meksykanie, i ukryli się za nim. Mieli widok
45
na całą dolińę. Przykucnęli za kamieniem, trzymając w pogotowiu
strzelby. Wkrótce usłyszeli tętent koni. Po chwili u wejścia do
doliny zjawiło się trzech jezdzców. Byli jeszcze daleko, kula nie
:;
mogła ich dosięgnąć.
Kiedy się zbli\yli, wodzowie zdumieli się bardzo.
- Uff - sapnął Niedzwiedzie Serce. - To Itinti-ka, Piorunowy t Grot, nasz brat. Był przecie\
chory.
- Przy nim zaś jedzie vaquero Francisco. Co oni tu robią?
Czy\by na hacjendzie del Erina wydarzyło się jakieś nieszczęście?
- Trzeba zaczekać. Ale có\ to za potę\ny wojownik jest razem z nimi? Uff, to mój brat,
Matava-se! Skąd on się tu wziął?!
- Bawole Czoło poznał go w hacjendzie del Erina.
- Uff! Zabijemy tych trzech Meksykanów.
- Przekonajmy się naprzód, jakie mają zamiary. Zastrzelimy ich tylko wtedy, je\eli chwycą
za broń.
Meksykanie le\eli obok skały i szeptali między sobą. Oczekiwali jedynie Sternaua i to nie
teraz, a dopiero jutro. Tymczasem przybywał nie sam, lecz w towarzystwie dwóch innych,
zupełnie nie znanych im ludzi.
- Prawdopodobnie przyłączyli się do niego po drodze - rzekł Meksykanin do swych
towarzyszy. - Co robimy? Jest ich tylko trzech.
- Phi! - zaśmiał się drugi. - Schwytać go nie mo\emy, trzeba mu posłać kulę.
- A co będzie z jego towarzyszami? Czy pozwolimy im uciec?
- Skąd\e znowu! Nikt nie mo\e się dowiedzieć, co tu się stało.
Gdy zbli\ą się na odległość naszych strzałów, poło\ymy wszystkich.
Muszą paść od pierwszych kul, inaczej zle mo\e być z nami. Ten
Sternau to przecie\ istny diabeł. Zresztą, będziemy mieć chyba
ł
dosyć czasu, by do nich wycelować. Je\eli znajdą ślady naszego obozu, będą je badać
skrupulatnie. I wtedy właśnie, nie śpiesząc się, wymierzymy do nich dokładnie.
- Gdyby wrócili nasi towarzysze, których miał odesłać Verdoja, moglibyśmy wszystkich
schwytać - rzekł trzeci.
- Poradzimy sobie bez nich.
Tymczasem Sternau i jego dwaj towarzysze jechali naprzód.
46
Sternau popuścił wodze i badawczo obserwował dolinę. Mierzył odległość między poszczególnymi
stokami górskimi.
- Niebezpieczna dziura - powiedział. - Je\eli Verdoja nie urządził tu na nas zasadzki, wart jest stu
bizonów. Będziemy teraz powoli posuwać się i udawać, \e wcale nie rozglądamy się dokoła.
Ale przez cały czas trzeba mieć oczy szeroko otwarte.
Przybyli na miejsce, gdzie obozował niedawno Verdoja.
- Tu wypoczywały te łotry - zauwa\ył Francisco.
Sternau rozejrzał się dokoła.
- Zsiadajcie prędko z koni - polecił. - Przywią\cie je i udawajcie, \e chcemy rozbić óbóz. Prędko,
prędko!
Piorunowy Grot spojrzał w tę samą stronę, co Sternau i błys-kawicznie zeskoczył z konia.
- Teraz musimy znalezć kryjówkę.
- Tu, na prawo, przy ścianie, przy tym skalistym kamieniu
-wskazał Sternau. -Koni nam nie pozabijają. Będziemy udawać, \e szukamy drewna na ognisko,
potem schowamy się za skałę. Konie puścili wolno i zaczęli zbierać drobne gałęzie.
- Patrzcie - rzekł jeden z Meksykanów - pozostaną tutaj.
Zabijemy ich z łatwością.
- Co to znaczy? - zaniepokoił się drugi. - Ukrywają się za skałą!
Widocznie traiili na nasze ślady.
- Skąd\e znowu! Nie mogli ich zobaczyć, przecie\ nie zajrzeli nawet do dolinki.
- W ka\dym razie oni tak, jak my mają się na baczności.
W rzeczywistości Sternau był przekonany, \e zastawiono na nich zasadzkę. Przy wejściu do doliny
zauwa\ył złamaną gałąz jakiegoś krzewu. Meksykanin, który był na górze i obserwował stamtąd
dolinę, schodząc oparł się na tej gałęzi i ułamał ją. Kora pękła, została więc jana smuga, co nie
uszło uwagi wytrawnego westmana. Piorunowy Grot spostrzegł to równie\. Wszyscy trzej le\eli
teraz bezpiecznie za skałą.
- Co się stało? - zapytał Francisco, który nic nie pojmował z tej zabawy w chowanego.
- Czy widzisz ułamaną gałąz tu na krzaku? - zapytał Piorunowy Grot.
- Ach tak, widzę!
48
- A nad nią ślady wśród kamieni?
- Tak.
- Oto dowód, \e niedawno był tam ktoś na górze. Gdy nas zauwa\ył, nie zbiegł po kamieniach, ale
się zsunął i stąd ślady. Tam naprzeciw są ludzie, którzy na nas czatują.
- Diabli nadali! - zaklął Francisco.
- Nie obawiaj się - pocieszył go z uśmiechem Sternau. - Jest ich najwy\ej dwóch, mo\e trzech.
- Dlaczego tak mało? - spytał Piorunowy Grot.
- Czy sądzicie - ciągnął Sternau - \e Verdoja zasadził się tu na nas z całą swoją szajką? Nie! Musi
przecie\ ukryć jeńców. Jest ich czworo, a zbirów dziewięciu, najwy\ej więc odesłał trzech.
Ponie-wa\ był przekonany, \e przybędę tu sam, mógł nawet sądzić, \e jeden człowiek
wystarczy, by mi posłać kulę. Ta zasadzka jest na odległość strzału. Trzeba wszystkiemu
przyjrzeć się dokładnie. Bystrym wzrokiem obrzucił ka\dy krzak i kamień.
- Ju\ mam! - zawołał nagle.
- Gdzie?
- Przed chwilą dostrzegłem za tą wysoką czworokątną skałą czyjeś kolano. Mo\e poślemy tam
kulkę?
- Nie trafi pan - zasmucił się vaquero.
- Zobaczymy.
Sternau rozciągnął się na ziemi. Kamień, za którym byli urkyci, miał niewielki otwór, mógł więc
przezeń celować bez obawy, \e go ktoś zobaczy. Sternau zwrócił się do Piorunowego Grota:
- Jeśli senior zało\y swój kapelusz na lufę i jeśli podniesie ją pan tak wysoko, by się zdawało, \e
ktoś wychyla się zza kamienia, z pewnością któryś z tamtych strzeli do kapelusza. Aby to
zrobić, będzie musiał choć trochę się odsłonić, a wtedy ju\ po nim!
- Spróbujmy więc - uśmiechnął się Piorunowy Grot.
Obaj wodzowie obserwowali wszystko uwa\nie. Strzelby trzy-mali w pogotowiu, aby w
odpowiedniej chwili pociągnąć za cyngiel. [ Pobierz całość w formacie PDF ]