Odnośniki
|
 |
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Claudio? Claudia miała wrażenie, że traci grunt pod nogami. Czuła jeszcze dotknięcie gorących palców Davida. Przypomniała so- R S 103 bie ich pierwsze spotkanie i to, że uznała go wtedy za człowieka zimnego i zamkniętego w sobie. Zorientowała się z zażenowa� niem, że wszyscy czekają na jej odpowiedz. - Tak, to nie trwało długo - powtórzyła, łyknąwszy szam� pana. Poczuła ulgę, gdy podeszli do kolejnej grapy, gdzie stanęli trochę dalej od siebie. Ale tam wzbudziły jej zakłopotanie liczne pytania: o ślub, o miesiąc miodowy, o to, co mąż podarował jej na urodziny. Odpowiadała możliwie ogólnikowo. Oświadczyła jednak, że miesiąc miodowy spędzą na Seszelach, a od męża dostała pierścionek z szafirem i diamentami. Cały czas czuła na sobie spojrzenie tkwiącego w pobliżu Davida, a sama też obser� wowała go kątem oka, jak śmieje się i rozmawia z kolegami. Uśmiechał się do wszystkich, ale nie do niej. Wyraznie domi- nował nad otoczeniem. Nie był wyższy czy masywniej zbudo� wany niż pozostali mężczyzni, lecz emanowała z niego siła i autorytet, które sprawiały, że stanowił centrum towarzystwa. - Próbowałem dotrzeć do pani przez cały wieczór. - Młody inżynier przedstawił się jako Pete, przerywając jej rozmyślania. Odciągnął ją na bok i patrzył na nią z jawnym zainteresowa� niem. - Pani wygląda zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrazi� łem, kiedy usłyszałem, że David się ożenił. - A czego pan oczekiwał? - Miał tak rozbrajający uśmiech, że Claudia również uśmiechnęła się do niego. - Myślałem, że będzie pani podobna do innych jego dziew� czyn. Ale gdy panią zobaczyłem, nie jestem zaskoczony, że zdecydował się ożenić z kimś tak niezwykłym. - Inne dziewczyny? Och, nie zdawałam sobie sprawy, że tak bardzo odbiegam od ustalonego wzorca. Więc jakie były te inne dziewczyny? - No cóż, ja tak naprawdę niezbyt dobrze je znałem. - Pete za pózno uświadomił sobie, że wkroczył na bardzo niebezpie- R S 104 czny teren. Widywałem je, kiedy pracowałem w Londynie, ale tylko na balach w firmie albo na takich spotkaniach jak to... Wszystkie dziewczyny były bardzo miłe... - dodał, nie umiejąc rozszyfrować wyrazu twarzy Claudii. - Bardzo ładne, bardzo wdzięczne, ale... David nie patrzył na nie tak, jak patrzy na panią. Claudia byt gotowa w to uwierzyć. David nie mógłby patrzeć na ładną, miłą dziewczynę z taką irytacją, niesmakiem i pogar� dą, jak na nią. Zdając sobie sprawę, że jej palce zacisnęły się kurczowo i że paznokcie wpijają się jej w dłonie, rozluzniła je ukradkiem. Nie chciała, by Pete sądził, że jest zazdrosna. Czyż mogłoby ją obchodzić, gdyby David miał cały harem ładnych, pełnych wdzięku dziewcząt, oczekujących go grzecznie w Lon� dynie? - Z kim on teraz rozmawia? - spytała obojętnie. David stał roześmiany w drzwiach z Justinem i małą, ładną dwudziesto� latką. Pete z wyrazną ulgą przyjął zmianę tematu rozmowy, - O, to Justin Darke, amerykański architekt. - Znam Justina. Chodzi mi o dziewczynę. Plecy odwróconego tyłem Davida zasłaniały widok, więc Pete ofiarnie wykręcił szyję, by ją dojrzeć. - To córka Johna Phillipsa, Fiona. Studiuje i teraz, jak przy� puszczam, odwiedza rodziców w czasie wakacji Miła dziew� czyna - dodał. No, oczywiście, sposób, w jaki David uśmiechał się do Fiony dostatecznie świadczył, że on również uważa ją za miłą dziew� czynę. Była niewątpliwie ładna i zapewne łagodna. A przede wszystkim młoda. Patrząc na jej dziecinnie świeżą cerę i nie� winny wyraz twarzy, Claudia zapomniała już, jak starała się przekonać samą siebie, że jest zadowolona z ukończenia trzy� dziestu lat. Któż mógłby pragnąć dojrzałości, mając do wyboru R S 105 młodość, pomyślała smutno. I która dziewczyna chciałaby być błyskotliwa i pewna siebie, gdyby mogła pozostać uczciwa, bez� pretensjonalna i wrażliwa - posiadać te wszystkie zalety, które w oczach Davida tworzą idealną kobietę. Niemniej to nie Fiona miała dzisiaj uchodzić za jego żonę. Należało mu o tym przy� pomnieć. Przeprosiła Pete'a i ruszyła w stronę Stirlinga. - Hej! zawołała, podchodząc bliżej i wsuwając mu rękę pod ramię. - Stęskniłam się za tobą! David przyjrzał się jej badawczo, próbując odgadnąć, co oznaczał ten niezwykły blask w jej oczach. Miał nadzieję, że zachowywała się przyzwoicie. Towarzysko była przez cały czas w świetnej formie, ciągle z kimś rozmawiała, Bóg jednak wie, co zdążyła już naopowiadać, na przykład o ich planach na mie� siąc miodowy. Ale przynajmniej nie zmonopolizowała na cały wieczór Justina. - Claudio, to jest Fiona Phillips. A Justina już znasz - dodał sztywno. - Oczywiście! Miło mi znów pana spotkać po tak krótkim czasie. Davida nie zaskoczył ciepły uśmiech, jakim obdarzyła Justi� na, lecz fakt, że to do jego własnego ramienia przytuliła się, witając Fionę. Co to znów za gierka z jej strony? - Justin mówił, że pani pracuje w telewizji. - Fiona miała wielkie, brązowe oczy, miękkie loki i ładniutka buzię bez ma� kijażu. - To prawda - oświadczyła Claudia niedbale. - Zajmuję się produkcją programów. - Chętnie robiłabym coś podobnego, gdy skończę studia - westchnęła Fiona. - To musi być nadzwyczaj interesujące! - Ale i bardzo wyczerpujące ... - Claudia mimo woli czuła się rozbrojona jawnym podziwem dziewczyny, ale po nagłym zesztywnieniu ramienia i palców Davida zrozumiała, że ziryto- R S 106 wal się. Telewizja to coś zbyt tandetnie błyskotliwego jak na jego gust. Z pewnością wszystkie jego miłe dziewczyny pracują w poważnych instytucjach i przedsiębiorstwach, tam gdzie lu� dzie ubierają się rozsądnie i prowadzą głębokie dyskusje na doniosłe tematy. No dobrze, w takim razie pokaże im, że ona jest zupełnie inna. Zaczęła sypać anegdotkami dotyczącymi gro� teskowych wydarzeń w swojej firmie. Fiona i Justin bawili się świetnie, ale uśmiech Davida stawał się coraz bardziej wymu� szony. - Pani pewnie nie chciałaby rozstać się ze swoim zawodem? spytała Fiona, ocierając załzawione od śmiechu oczy. - Zrezygnować z mojej pracy!? - zawołała zdumiona Clau� dia. - Oczywiście, że nie! Zbyt wiele trudu kosztowało mnie zdobycie jej. - Myślałam, że ze względu na małżeństwo. -A! - Porwana własnym opowiadaniem Claudia nagłe oprzytomniała. Chwilowo, oczywiście, nie chcemy jeszcze, żebym przestała pracować. Oszalałabym, siedząc przez cały dzień bezczynnie i czekając na Davida. Ale - dodała prowoka� cyjnie - inaczej, rzecz jasna, będzie, gdy doczekamy się dzieci. - Zatem zamierza pani mieć dzieci? - Zdecydowanie! - zawołała Claudia, rzucając spod rzęs spojrzenie na Davida, który z trudem utrzymywał kamiennie spokojną twarz. - Ile? - zapytała znów Fiona, wyraznie wzruszona. - Ja chciałabym sześcioro, ale David uważa, że czworo wy� [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
|
|
| Sitedesign by AltusUmbrae. | ||||
