Odnośniki
- Indeks
- Rees Matt Kolaborant z Betlejem
- Edward Epstein Agency of fear Opiates and politican power in America
- Elizabeth Ann Scarborough Songs From The Seashell Archives
- 1923 One of Ours by Willa Cather
- Cowboy Justice Association 7 Justice Inked Olivia Jaymes
- (Raija ze Âśnieżnej krainy 09) Bez korzeni Bente Pedersen
- Farby drukowe
- Yasmine Galenorn Sisters of the Moon 3 Darkling (v1.0)
- Mroczny powód Ellroy James
- Marsh Nicola Wyprawa na AlaskćÂ
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- slowacja.opx.pl
dla ciebie pocisk.
Maki zaprowadził Omara Jussefa przez kuchnię do bocznych drzwi garażu. Potem
podniósł bramę i wyprowadził swojego mercedesa na skąpane w blasku słońca podwórze,
żeby zrobić miejsce. Omar Jussef skinął na Samiego, który wjechał tyłem do garażu. Potem
wraz z młodym człowiekiem wyjął skrzynię z tylnej części dżipa i położył na poplamionej
olejem podłodze. Maki wszedł do środka i opuścił bramę, a Sami podważył wieko pojemnika.
Maki zajrzał do jego wnętrza i się uśmiechnął. Przesunął dłonią wzdłuż pocisku,
wstrzymując oddech, jakby dotykał nagiej kobiety.
- Saladyn I. Zamknij skrzynię, Abu Ramizie. Przyniosę ci pieniądze.
Wróciwszy do salonu, Omar Jussef zaczął przemierzać tam i z powrotem lśniącą
marmurową podłogę. Profesor wrócił z czarną skórzaną teczką. Położył ją na stole jadalnym i
otworzył. W środku znajdowało się dwadzieścia paczek dolarów amerykańskich. Omar Jussef
przerzucił jeden z plików.
- Nie ma potrzeby liczyć, Abu Ramizie - roześmiał się Maki. - Uważam, że to
atrakcyjna cena i znakomity interes.
- Co zrobisz z pociskiem?
- Jestem pewien, że pułkownik Al-Fara też uzna to za znakomity interes.
- Dasz mu go?
- Dasz? Abu Ramizie, obaj jesteśmy teraz zamieszani w handel bronią, więc nie
musimy się siebie krępować. Pułkownik wiedział, że Brygady zamierzają przeszmuglować
prototyp. Martwił się, ponieważ zdobyliby dzięki temu potężną broń, którą mogliby grozić
Izraelczykom.
- A tym samym narzędzie wymuszania pieniędzy od partii i rządu - zauważył Omar
Jussef.
- Gdyby ich nie opłacać, zbombardowaliby Izrael pociskami Saladyn I, a wtedy
Izraelczycy wkroczyliby do Gazy - wyjaśnił ze śmiechem Maki.
- A to by bardzo zmartwiło Al-Farę.
- Gdyby pułkownik utracił kontrolę nad służbami bezpieczeństwa w Gazie,
oznaczałoby to niebawem jego koniec, - Maki uderzył pięścią o dłoń. - Zamierzałem
wcześniej tak wszystko zorganizować, żeby to Jasser Salah dokonał transakcji, a ja
pozostałbym w cieniu. Ale równie dobrze mogę wykorzystać znajomość z Al-Farą, żeby
dobić targu. Jak tylko wyjdziesz, zadzwonię do niego i powiem, że pewien pośrednik
proponuje mu sprzedaż Saladyna I.
- Z małą prowizją dla ciebie.
Maki skłonił się z uśmiechem.
- Nie będzie miał nic przeciwko drobnej premii, honorarium za konsultację, jeśli
wolisz. Pułkownik wyrazi zadowolenie z wyników swej tygodniowej pracy. Najpierw ginie
człowiek z wywiadu wojskowego i wina za to spada na Brygady Saladyna. W rezultacie
bojownik Brygad, ten Bassam Odwan, zostaje zamordowany przez wywiad wojskowy, a w
odwecie Brygady dokonują egzekucji generała Hussajniego, największego rywala pułkownika
Al-Fary. A teraz pułkownik ma możliwość nabycia pocisku, o który wszyscy się biją. To
niezwykle korzystny dla niego obrót wypadków, nie sądzisz?
Omar Jussef wziął walizeczkę i ruszył do wyjścia. Był już w ogrodzie i trzymał dłoń
na pysku łani, kiedy Maki zawołał do niego z progu.
- Jak się czujesz, trzymając w ręku tyle pieniędzy, Abu Ramizie?
Omar Jussef wzruszył ramionami.
- Nie czujesz się trochę brudny, a nawet podekscytowany? Przywykłeś do noszenia
dużej gotówki z nielegalnych transakcji? - dopytywał się Maki.
- Nie. Ale jestem przyzwyczajony do noszenia książek szkolnych. - Omar Jussef
podniósł walizeczkę i ją poklepał. - A to jest właśnie podręcznik historii Gazy.
ROZDZIAA 31
Omar Jussef pokonał z wysiłkiem ścieżkę, brnąc po piasku, który przesypywał się w
pantoflach, i oparł dłoń o mur z graffiti przedstawiającym Kopułę na Skale spowitą czarnym
drutem kolczastym. Uśmiechnął się. Nawet gdyby drut był prawdziwy, nie mógłby go
skaleczyć głębiej niż szkło na murze wokół domu Salaha. Być może śmierć rzeczywiście
tropiła go w całej Gazie, tak jak sobie wyobrażał, ale tylko po to, by przypomnieć mu, że nie
jest wieczny, i mobilizować go do skuteczniejszego działania. Tak czy inaczej, nie dopadła
go. Poprawił bandaż, pchnął furtkę i ruszył powoli między oliwnymi i cytrynowymi
drzewami w stronę domu Maszarawiego. Przy każdym kroku teczka obijała mu się o kolana.
Piaszczyste podwórze przed drzwiami domu ocienione było przez czarne brezentowe
zadaszenie, pod którym rodzina przyjmowała żałobników. Właśnie tam, na plastikowym
ogrodowym krześle, siedział Nadżi z termosem gorzkiej czarnej kawy i małymi plastikowymi
kubkami, gotów witać gości. Chłopiec nie zauważył Omara Jussefa. Siedział sam, bawiąc się
swoim uchem, które charakterystycznym kształtem potwierdzało, że chłopiec jest
nieodrodnym synem swego ojca, synem człowieka zabitego jako kolaborant. Patrzył na
plątaninę cieni pod drzewami oliwnymi. Ciepłe powietrze niosło ze sobą stłumione gruchanie
gołębi. Omar Jussef wszedł cicho do domu.
W salonie na końcu holu znalazł Salwę Maszarawi i Umm Rateb. Obie kobiety
siedziały, trzymając się za ręce. Umm Rateb wpatrywała się w palce przyjaciółki z rozpaczą
rodzica opiekującego się chorym dzieckiem. Salwa zaś przyglądała się zdjęciom męża na
półce z książkami. Podniosła drugą rękę i przyłożyła sobie do oczu małą, koronkową
chusteczkę. Omar Jussef najchętniej zostawiłby je w spokoju, ale musiał porozmawiać z
Salwą. Wszedł do środka.
- Miłego poranka, Abu Ramizie - przywitała go Salwa. Głos miała senny i powolny.
Wydawało się, że nie dostrzega brudnego ubrania Omara Jussefa i jego zabandażowanych
dłoni.
- Niech ci słońce jasno świeci, moja córko - odparł Omar Jussef. - Niech Allah zmiłuje
się nad twoim zmarłym mężem.
- Dziękuję, Abu Ramizie. Witaj, witaj - powiedziała.
Umm Rateb podniosła się z miejsca. Uniosła ręce, jakby trzymała w nich
zabandażowane dłonie Omara Jussefa, i spojrzała na niego z troską. Pokręcił głową.
- Musisz się napić kawy, Abu Ramizie - zauważyła. - Nie widziałeś Nadżiego w
namiocie żałobnym?
- Opłakuje swojego ojca, Umm Rateb. Nie jest kelnerem. Niech sobie siedzi w
spokoju.
- Sama przygotuję ci kawy, ustaz. Posiedz z Salwą - zaproponowała i poszła do
kuchni.
Omar Jussef usiadł na sofie. Bolały go uda i jęknął, zginając nogi.
- Przykro mi, że nie mogłem uczestniczyć dziś rano w pogrzebie - powiedział. -
Znalazłem swojego uprowadzonego przyjaciela, Szweda, i udało mi się go uwolnić. Właśnie
przywiezliśmy go z Rafah.
- Allahowi niech będą dzięki.
- Chcę, żebyś wiedziała, że robiłem wszystko, by zapobiec temu, co spotkało twego
męża.
- Wiem, Abu Ramizie. - Salwa otarła chusteczką łzę pod okiem. - W Gazie człowiek
taki jak Ejad może albo mówić to, co myśli, i zapłacić za to straszliwą cenę, albo zignorować
to, co złe na świecie, a wtedy jego życie nie jest wiele lepsze od śmierci. Ejad wybrał swoją
drogę. Za to go kochałam.
- Masz rację, moja córko.
Omar Jussef podniósł z podłogi walizeczkę i położył ją na kolanach Salwy. Spojrzała
na niego, a on skinął głową, by ją odemknęła. Otworzyła zatrzaski i westchnęła z wrażenia.
- Abu Ramizie, coś ty zrobił?
- Mam nadzieję, że pomoże ci to przetrwać trudny okres.
- Skąd te pieniądze?
- To mniej więcej tyle, ile powinien wypłacić uniwersytet w ramach ubezpieczenia na
życie. Oczywiście nasz szwedzki przyjaciel skontaktuje się z tobą w sprawie ONZ-owskiej
renty. [ Pobierz całość w formacie PDF ]