Odnośniki
- Indeks
- Rees Matt GrĂłb w Gazie(1)
- De Maupassant Guy Jedyna milosc
- Foster, Alan Dean Commonwealth 01 Phylogenesis
- Jackson Braun Lilian Kot, który 12 Kot, który znaśÂ kardynaśÂa
- A.Maclean Krwawe pogranicze
- Christie Agatha PajćÂczyna
- Hamilton Diana WśÂoski amant
- Anderson_Caroline_Wedlug_wskazan_lekarza
- A. J. Rich Tak dobrze mnie znasz
- A Rodenbergek oroksege Hedwig Courths Mahler
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- effulla.pev.pl
A co do naszej powodzi, to pomyśl o tym, że zaraz przybiegli do nas sąsiedzi, żeby pomóc.
To dowód, że mamy wspaniałych sąsiadów. A poza tym mieliśmy pyszną zabawę z
wylewaniem wody. Pomagałaś mi.
- Pomagałam.
- Właśnie. Mogliśmy się popluskać, nie wyjeżdżając na plażę. Plażę mieliśmy w
domu.
- Tylko że strasznie śmierdziało - zaśmiała się Nadia. - Na prawdziwej plaży też nie
pachnie. Nie masz pojęcia, ile świństwa spływa do morza w dzisiejszych czasach. Lepiej
siedzieć w domu. Babcia coś nam ugotuje, a plażę możemy sobie urządzić w piwnicy albo na
podwórku.
Nadia zaśmiała się i uściskała dziadka. Oczy jej zwilgotniały. Była taka drobna i
szczupła. Omar przytulił ją mocno, poczekał, aż wyschną łzy, i dopiero wtedy wypuścił z
objęć.
- Dzięki za kawę, słonko. Zadzwonił telefon w salonie.
- Idz i odbierz, Nadiu.
Wnuczka wybiegła z sypialni. Omar usiadł na łóżku. Ból zapulsował w krzyżu tak
mocno, że musiał wstrzymać oddech. Wypił kawę. Nadia wróciła, niosąc słuchawkę
bezprzewodowego aparatu.
- Do ciebie, dziadku. Abu-Adel.
Omar wziął słuchawkę. Nadia zabrała filiżankę i wyszła.
- Bądz pozdrowiony, Abu-Adelu.
- Podwójne pozdrowienia dla ciebie, Abu Ramizie. Jak się czujesz? - odezwał się
Chamis Zejdan. W tle słychać było jakieś krzyki.
- Jako tako, dzięki Bogu.
- Jestem na Polu Pasterzy. Rakieta z izraelskiego śmigłowca trafiła w dżipa Husajna
Tamariego. Zginął na miejscu.
- Tamari? Jesteś pewien?
- Absolutnie. Zledziłem go, więc wiem, że jechał tym dżipem.
- Zledziłeś? Dlaczego?
- Powiedzmy, że dla odmiany zabawiałem się w prawdziwego policjanta. Wygląda na
to, że Izraelczycy dopadli go w odwecie za poranny zamach w Jerozolimie. Słyszałeś pewnie,
że Junisa Rahmana wysłały Brygady Męczenników.
- Słyszałem, tylko nie rozumiem, dlaczego akurat jego.
- Nie mam pojęcia.
- Nieważne, ważne, że teraz George Saba będzie mógł wyjść na wolność.
W słuchawce zapadła cisza.
- Chodzi mi o to - wyjaśnił Omar - że teraz policja może przyznać, że to Tamari zabił
Louaia Rahmana albo naprowadził na niego Izraelczyków i że zabił również Dimę Rahman.
- Po pierwsze, Abu Ramizie, nie wiesz tego na pewno.
- Wiem.
- Pewności nie masz - Chamis podniósł głos - zwłaszcza jeśli idzie o Dimę Rahman. A
po drugie, Husajn Tamari jest teraz męczennikiem. Wielkim, wspaniałym, pieprzonym
męczennikiem. I jak ty sobie wyobrażasz, że Betlejem poświęci wielkiego męczennika, żeby
ocalić tyłek jakiegoś nędznego kolaboranta? Na taki interes nie pójdzie nikt poza tobą, Abu
Ramizie.
Współczucie, jakie Omar żywił dla Chamisa z powodu utraconej ręki, zniknęło.
Ogarnęła go desperacja. Nie ma szansy na oczyszczenie George a Saby z zarzutów, skoro
komendant policji odmawia pomocy, i to teraz, gdy prawdziwy morderca nie żyje. Znów
zaczął podejrzewać Chamisa o nieczystą grę. Zejdan śledził Tamariego. Jechał za nim, gdy w
dżip trafiła rakieta. Więc może to on jest kolaborantem? Kolaborant. Namierzył Tamariego,
dał znać swojemu oficerowi prowadzącemu w Szin Bet, Izraelczycy uderzyli. Podobnie mógł
zadziałać w przypadku Louaia Abdel Rahmana. Proste i logiczne. Zejdan wysługuje się
Izraelczykom. Jeśli tak, to właśnie on musiał zostawić łuskę od MAG-a na miejscu
przestępstwa, wśród pinii za domem Rahmanów. Ale po co? Rzucenie podejrzenia na
Tamariego nic by mu nie dało. Musiał wybrać innego kozła ofiarnego. Kogoś słabszego, jak
choćby George a Sabę. Jedno jest pewne - gdy Omar zwierzył się Zejdanowi, że według
niego Louaia zabił Tamari, komendant kazał mu o tym zapomnieć. Nie chciał obwiniać
Tamariego o morderstwo, a tym bardziej nie chciał go w nic wrabiać.
- Zadzwoniłem, Abu Ramizie, żebyś zdał sobie sprawę, że w tej sytuacji nic już nie
możesz zrobić dla George a Saby - ciągnał tymczasem Chamis. - Gdy Tamari żył, trudno było
obciążyć go winą za morderstwo na Rahmanie, a teraz to w ogóle niemożliwe.
- Przecież nie możesz dopuścić do egzekucji George a. To byłoby ohydne. Plama na
sumieniu całego miasta.
- Każdy dom ma wychodek, Abu Ramizie.
- Daruj sobie przysłowia. Musisz mi pomóc.
- Powtarzam jeszcze raz: Husajn Tamari jest nie do ruszenia. Ani ty nie dasz rady, ani
ja. Jedno złe słowo pod jego adresem, a zlinczują cię. Już zbiera się tłum. Wszyscy są
rozwścieczeni. Niech ktoś spróbuje oskarżyć męczennika o kolaborację, to go ukamienują.
Nie radzę ci dziś zle mówić o zmarłym. [ Pobierz całość w formacie PDF ]