Odnośniki
|
 |
[ Pobierz całość w formacie PDF ] się ożenić. Proszę! - ściągnął z szyi śnieżnobiały pasek płótna i rzucił w ręce Perdity. Krawat upadł na podłogę między nimi i dziewczyna mu� siała po niego sięgnąć. - Tylko bez żadnych sztuczek - Verreker cofnął się, wlokąc za sobą zakładnika i szturchnął go pistoletem w głowę. - Nie zawaham się strzelić i tym razem na pewno trafię. A teraz słu� cham, jak pani chce mi pomóc? Perdita drżała i czuła, że zaschło jej w ustach. Była wście� kła. Nie miała zamiaru dopuścić, aby Verreker uciekł, nie wie� działa jednak, co zrobić, aby mu w tym przeszkodzić. Nie mog� ła go dosięgnąć, bo stał za daleko, ale nawet gdyby był bliżej, bałaby się ryzykować życia śledczego i swoje. Była bezradna i to ją jeszcze bardziej złościło. Z nienawiścią patrzyła na triumfalny uśmiech, błąkający się po ustach Verreke- ra. Zastanawiała się, ile jeszcze kobiet będzie miało przez niego zrujnowane życie? Za jej plecami siedziała Amy z oburzoną mi� ną, a Louise zemdlała. W tej właśnie chwili otworzyły się drzwi za plecami Verrekera i do sali wpadł Thomas. W pierwszej chwi� li nie mógł pojąć, co tu się właściwie dzieje. 277 - Gdzie ona jest?! - ryknął. - Co zrobiliście z Louise? Pojawienie się jeszcze jednej osoby zaskoczyło oszusta. Na jedną krótką chwilę stracił czujność, ale hrabia bezbłędnie ją wykorzystał. Nie zwracając uwagi na bezwładnie zwisające le� we ramię, skoczył błyskawicznie na przeciwnika. Jednym ru� chem wytrącił mu pistolet i potężnym prawym sierpowym powalił go na podłogę. Verreker padł bezwładnie, jak wór węgla, a w sali zapa� nował totalny chaos. Szybko zakuto go w kajdanki, a śledczy skoczyli łapać jego wspólników. Ale Perdita już tego nie widziała. Klęczała obok zemdlonej Louise i z pomocą Amy starała się ocucić nieszczęsną przy� jaciółkę. Kuzyn odsunął je obie zdecydowanym ruchem i klęknął przy Louise. Objął ją czule, a ona otworzyła oczy i spojrzała na niego z miłością. - Och, Thomas! Tak bardzo się bałam - wyszeptała. - Już po wszystkim, najdroższa. Nigdy już nie będziesz się musiała bać - wziął Louise na ręce i spojrzał na Adama. - Gdzie stoi pański powóz? - zapytał oschle. - Czeka przed magistratem. Niech pan zabierze panie do Laura Place. I wezwijcie mi, proszę, lekarza - dodał cicho, chwiejąc się na nogach. - Jest pan ranny? - Głos Thomasa zabrzmiał nieco łagodniej. - Jestem pewien, że to tylko draśnięcie, ale kula musi zo� stać usunięta... - Oczywiście, ale w pierwszej kolejności muszę się zająć Louise. Pózniej chciałbym z panem porozmawiać. - Jestem tego pewien! Rushmore skrzywił się, patrząc, jak Thomas odchodzi. Ro� zumiał, że chłopak ma prawo być na niego wściekły. Louise 278 mogła zginąć, a on jako jej opiekun nie wywiązał się ze swo� ich obowiązków. Można wręcz powiedzieć, że wyjątkowo fa� talnie je zaniedbał. - Nie wolno ci się obwiniać - szepnęła Perdita, biorąc uko� chanego za rękę. - W końcu ją uratowałeś. - Powinnaś była wracać z pozostałymi, kochana. Domyślam się, jak ciężko musiałaś przeżyć to, co tu się działo. W ogóle nie wiem, jakim cudem nie zemdlałaś, kiedy Verreker ci gro� ził? Przyznam, że okropnie się o ciebie bałem. - Nie ośmieliłabym się zemdleć - w oczach Perdity zami� gotały wesołe iskierki. - Pamiętam doskonale, jak pan mówił, że nie ma pan czasu na pensjonarskie łzy. - Jesteś cudowna! - Hrabia z zachwytem wpatrywał się w uko� chaną. - Nie wiem, czym sobie na ciebie zasłużyłem. Chodzmy porozmawiać z sędzią. Wierzę, że po tym, co się tu wydarzyło, wszelkie oskarżenia przeciwko Louise zostaną wycofane. Miał rację. Jem Keay, ratując własną skórę, wysypał wspól� nika, zeznając w takim tempie, że śledczy nie nadążał z zapi� sywaniem jego słów. Sędzia przytomnie zawezwał starego woznego, który z wprawą starego żołnierza opatrzył prowizorycznie ramię hrabiego. - A Verreker? Co go czeka? - zapytała Perdita urzędnika. - Albo będzie wisiał, albo zostanie zesłany do Australii. Tak czy inaczej na pewno nie będzie już więcej szkodził przyzwo� itym ludziom. - Cieszę się - wyciągnęła rękę do sędziego, by się pożegnać. - Moja ciotka ma nadzieję, że zechce pan zjeść z nami kolację w Laura Place. Czy mogę jej powiedzieć, że pan przyjdzie? - Będzie mi bardzo miło, proszę pani. A jeśli chodzi o tę sprawę, to jest już ona poza moją jurysdykcją i trafi pod sąd. 279 - Chodz, Perdita! - Adam ujął ją pod ramię. - Twoja ciotka na pewno już na ciebie czeka. Masz ochotę wrócić spacerem? Na ulicy świeciło słońce, powietrze było balsamicznie świe� że i cały świat wydawał się lepszy i piękniejszy. Perdita czuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z ramion przytłaczający ciężar. - Nie mogę uwierzyć, że ten koszmar naprawdę już się skoń� czył - powiedziała cicho. - Teraz nic już nie będzie mąciło na� szego szczęścia... - Mów za siebie, kochana! - uśmiechnął się ironicznie Adam. - Mnie, o ile się nie mylę, czeka jeszcze bardzo nie� miła rozmowa z Thomasem. Zgodnie z przewidywaniami hrabiego młodzieniec siedział pod drzwiami Louise i czekał, żeby z nim porozmawiać. - Dobra robota, panienko! - Lekarz skończył badanie i po� klepał Louise po ręce. - Była pani bardzo dzielna. Zgaduję, że [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
|
|
| Sitedesign by AltusUmbrae. | ||||
