Odnośniki
- Indeks
- Richards Emilie Jaka jestes naprawde
- Colter Cara Nie jesteĹ sama
- Chmielewska_Joanna_ _Wielki_diament__T_1
- Anderson Poul Straśź Czasu Tom 1 Straśźnicy Czasu
- Coulter Catherine 01 MśÂoda pani Sherbrooke
- Hollanek Adam, Janicki Jerzy Noc lwowskich profesorów
- Feel the Heat 2 Wanton Heat Nicola Marsh
- Roberts Nora Gwiazdy Mitry 02 Schwytana gwiazda(1)
- DâÂÂAdamo, Francesco Die Geschichte von Ismael Flucht aus Afrika
- Foley Ewa Zakochaj sić w śźyciu
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
kolekcję. Nie mówiąc o tym, że nie dałbym głowy za niewinność kierownika
pracowni. Albo głównego księgowego. Z racji zajmowanych stanowisk są to dla mnie
osoby najbardziej podejrzane. Quo usque tandem?... - Aż znajdą złoczyńcę -
odparłam. - W naszym własnym interesie leży dać się jak najszybciej złapać. Aha,
Alicja, co cię tak ciekawi? - Zaraz - powiedziała Alicja. - Panie Zbyszku, co
właściwie oznaczały, te dziwne okrzyki Stefana? To on zabił Stolarka? -
Przeciwnie - odparł Zbyszek z westchnieniem. - Pożyczył mu pieniędzy... - Jak
to? - wyrwało się Kaziowi. - On też?!...
- Ach - powiedziała Alicja i gwizdnęła przeciągle. Spojrzałyśmy na siebie z
nagłym zrozumieniem. - Zdaje się, że czegoś tu nie pojmuję - powiedział Marek z
łagodnym zainteresowaniem. - Mam wrażenie, że ostatnio wyrosły w pracowni różne
tajemnice. Może byście tak uchyliły rąbka?... Albo nie, to już lepiej po
śledztwie, niedobrze jest wiedzieć za dużo. Na razie nie zwracałyśmy na niego
uwagi. Alicja wyglądała, jakby zaczęło jej się coś kłuć w głowie, więc
przyglądałam się jej z zaciekawieniem. Prawdopodobnie ja wyglądam tak samo, bo
istotnie też mi się zaczęło coś kłuć i ona również przyglądała mi się z nie
mniejszym zainteresowaniem. - No? - powiedziałam niecierpliwie.
- Właśnie - odparła Alicja. - Wiesz co? Marek jest po pierwsze inteligentny, a
po drugie niewinny. Omówmy z nim ten temat... Ostatnio zachodziły w pracowni
pewne wydarzenia, w zasadzie drobne, nie rzucające się w oczy, ale w świetle
zbrodni nabierające monumentalnych rozmiarów. Okrzyk Kazia ukazał nam nagle
niejako ich drugie oblicze. Prawie wszyscy współpracownicy mieli z
nieboszczykiem konszachty finansowe i to po większej części niezupełnie legalne.
Tylko że to jakoś dziwnie wyglądało. Nikt nie był nic winien Tadeuszowi, za to
Tadeusz był winien wszystkim. Gdyby zginął wierzyciel, można by przypuszczać, że
zamordowano go zbiorowo w celu uniknięcia konieczności oddawania pieniędzy, ale
tu zginął dłużnik. Gdzie kto widział, żeby wierzyciele zabijali dłużnika?!
Informację o pożyczaniu Tadeuszowi pieniędzy Marek powitał najwyższym
zdumieniem. - Czekajcie - powiedział. - Zaczynam się czuć nieco oszołomiony. Nie
przypuszczałem, że stan finansowy pracowni przedstawia się aż tak
optymistycznie! - Ale co ty mówisz, jakie optymistycznie! Myślisz, że to były
nasze własne pieniądze? - A czyje?!
- Różnie. Nielegalnie zdobywane i to najczęściej właśnie przy pomocy świętej
pamięci nieboszczyka. Stefan pożyczał pieniądze z kasy Rady Zakładowej. Włodek
forsę jednego faceta, który wystawił rachunek na jego nazwisko ze względu na
Urząd Skarbowy... - Duży błąd...
- Pewnie, bo Włodek jest i tak zle widziany w Urzędzie Skarbowym. Kajtek zrobił
szalenie skomplikowaną kombinację. Wziął od Włodka skuter na raty, spylił komuś
za gotówkę i tę gotówkę wepchnął w Tadeusza. A najśmieszniejsze jest to, że
Włodek wziął ten skuter też na raty i jeszcze nie ma prawa go przerejestrować...
- Cóż za gniazdo przestępców!...
- Właśnie, jak sam słyszałeś, Kazio też... Parę osób żyrowało mu różne rzeczy i
teraz za to twardo płacą. - Czy to był jakiś nowy rodzaj filantropii? -
zainteresował się Marek. - Może dałoby się to dalej stosować? Chętnie bym go
zastąpił. Zaczynam dochodzić do wniosku, że denat był człowiekiem genialnym...
To kto właściwie mu nie pożyczał? - Ty - powiedziałam do Alicji. - Ja! -
krzyknęła Alicja z irytacją. - Akurat! Okazuje się, że ja też. Pożyczyłam tysiąc
złotych Wiesi, a ona je natychmiast oddała Stolarkowi. Potem przyszła i
powiedziała, że on mi odda... - Zaraz - przerwał Marek z coraz większym
zainteresowaniem. - A on te pieniądze oddawał? - Rzadko, niechętnie i w nikłym
stopniu.
- Zdumiewające. No, teraz nie odda na pewno. Czekajcie, pozwólcie mi pomyśleć...
- Widzisz, mówiłam, że on jest inteligentny! - ucieszyła się Alicja. Marek
przyglądał nam się przez chwilę w zamyśleniu. - Wygląda na to, że należy szukać
tego kogoś jednego, komu nieboszczyk nic nie był winien. Jeżeli taki istnieje...
- Istnieje, Witold - powiedziałam. - Jest na urlopie, wraca jutro... - Odpada.
Nikt więcej?
- Chyba nikt... Może jeszcze Matylda.
- Na własne oczy widziałam, jak pożyczyła mu dwadzieścia złotych! - To raczej
niedużo, nie zabiła go przecież chyba, żeby uniknąć dalszych pożyczek. A
właściwie dlaczego mu pożyczaliście? - Ja bezwiednie - powiedziała
melancholijnie Alicja, - Wiem, dlaczego ja -"powiedziałam równocześnie. - Ale
nie wiem, dlaczego inni. Może to były wspólne interesy? - Takie dziwnie
jednostronne? Niemożliwe, w tym coś musi być... Cała pracownia pożycza pieniądze
facetowi, który ich nie oddaje... A dlaczego ty? - Popełniłam przestępstwo przy
współudziale Tadeusza - odparłam z westchnieniem. - Teraz się będę
gimnastykować, żeby to ukryć przed milicją... W tym miejscu nam przerwano, bo
zostałam wezwana na przesłuchanie. Widocznie ostatnią uwagę uczyniłam w złej
godzinie. Kto wie, do jakich rezultatów doszlibyśmy, gdybyśmy dłużej toczyli tę
wstępną konferencję, jak się bowiem pózniej okazało, byliśmy na bardzo dobrej
drodze. Do mety było wprawdzie daleko, ale wystartowaliśmy z bezbłędnym
wyczuciem... Trzej panowie, kapitan, prokurator i sierżant MO urzędowali w
gabinecie. Sierżant siedział przy maszynie Matyldy i uwieczniał padające
wypowiedzi. Zaczęli oczywiście znów od moich porannych imaginacji. Opowiadając
jeszcze raz szczegółowo wszystkie fikcyjne i rzeczywiste wydarzenia przyglądałam
się im i mimo woli zaczęłam sobie snuć liczne refleksje. Jak też muszą się czuć
w tej głupiej sytuacji? Na terenie małej, nietypowej pracowni, gdzie wśród
zżytych ze sobą i znających się nawzajem jak łyse konie ludzi popełniono
nietypowe morderstwo... Ostatecznie zabójstwa pracowników państwowych nie
występują chyba w naszych biurach nagminnie. A jeśli już, to należałoby raczej
oczekiwać, że ofiarą będzie jakiś dyrektor albo może ktoś z kontroli, a nie
zwyczajny instalator sanitarny. Mało, natychmiast po przybyciu na miejsce
dowiedzieli się, że zbrodnia została uprzednio zaplanowana i publicznie omówiona
przez liczne grono osób. Co mogli sobie o tym pomyśleć normalni ludzie, jakimi
bez wątpienia są pracownicy władz śledczych? Zaraz na wstępie natknęli się na
nasze rozmaite dziwactwa i stanęli w obliczu najtrudniejszej dla siebie
sytuacji: nieboszczyk i dwudziestu podejrzanych. Dwadzieścia osób, z których
każda miała szansę go zabić, a żadna właściwie nie miała powodu. Albo też każda
mogła mieć powód... Zorientowali się już niewątpliwie, że śmierć Tadeusza
przyczyni nam mnóstwa zmartwień i kłopotów... A korzyść? Czy znajdą kogoś, komu
ta śmierć przyniosła jakąś korzyść? Co teraz zrobią? Będą badać nasze prywatne
życie, sprawdzać alibi?... Jakim sposobem znajdą sprawcę? I kto z nas, do
diabła, jest tym sprawcą?!... Wypełniła mnie paląca ciekawość i gorące
pragnienie znalezienia się chociaż na chwilę na ich miejscu, po ich stronie.
Gnębiona tymi uczuciami przyjrzałam się pięknemu prokuratorowi. Rzeczywiście,
istny wybryk natury! Kto to widział, żeby prokurator tak wyglądał! Może by go
poderwać i tą drogą uzyskać jakieś możliwości uczestniczenia w śledztwie? Już
niejeden mężczyzna wygłupił się dla kobiety... Nie, nic z tego, tak
nieprzyzwoicie przystojny facet jest z pewnością odporny na damskie umizgi, nie
warto nawet próbować... Wybryk natury, siedzący na skraju biurka Witka, przerwał
m moje rozmyślania, zmuszając do skupienia. - Niech nam pani wyliczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]