Odnośniki
- Indeks
- Graham Heather Tajemnice Nowego Orleanu (MiĹoĹÄ i zbrodnia w Nowym Orleanie)
- R. A. Haasler Zbrodnie w imieniu Chrystusa
- Anderson & Tucker Two in Time
- 086. James Julia Latynoski kochanek
- Giosue Carducci Odi barbare
- The Dodd, Mead Gallery of Horro Charles L. Grant
- Carlos Fuentes The Death of Artemio Cruz (pdf)
- Wilczy trop Patricia Briggs
- Adolf Hitler Mein Kampf
- 47.Michael Reaves Era Powstania Imperium Noce Coruscant II. Aleja Cieni
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- staramsie.pev.pl
da chwila rozpoczniemy konferencję. Proszę zgodnie z planem przejść na pełną
szybkość i kurs wokół Bornholmu. I niech pan podniesie ten swój wodolot na
płozy, czy jak tam wy to nazywacie.
Płaty wodne.
Liwanow, pięćdziesięcioletni mężczyzna o zasuszonej twarzy, z najwyższym
trudem znoszący obecność tylu Niemców na pokładzie własnego statku, patrzył
w lewo, gdzie jego pierwszy oficer, Głasow, robił notatki. Raszkin poszedł za jego
wzrokiem i prawie w tej samej chwili jego uwagę przykuło coś w oddali. Zwiatła
jakiegoś innego statku i rozbłyski lampy sygnalizacyjnej.
Psiakrew, co to jest?
Kuter patrolowy duńskiej straży przybrzeżnej odparł Liwanow, ogra-
niczając liczbę słów do niezbędnego minimum. Tylko w ten jeden sposób mógł
bezpiecznie okazać Raszkinowi swoją ogromną niechęć.
Każcie mu odpłynąć.
Kutrom straży granicznej nie wydaje się takich poleceń.
Skąd tu, u diabła, Duńczycy? wybuchnął z irytacją Raszkin.
Tak się składa, że wyspa Bornholm, do której się właśnie zbliżamy, należy
do Danii. Czego oni chcą, Głasow?
Mamy stanąć i podać swoje dane.
Raszkin zorientował się, co się dzieje, dopiero wtedy, gdy poczuł, że pokład
pod jego stopami przestał wibrować, statek zwolnił i ucichły maszyny. Kiedy Gła-
254
sow zaczął nadawać lampą sygnalizacyjną odpowiedz, Raszkin eksplodował jak
wulkan.
Kto wydał rozkaz zatrzymania silników?! Natychmiast zamelduje o tym
sabotażu Moskwie!
To meldujcie! odparował Liwanow. Jeśli nasza przejażdżka ma nie
zwrócić na siebie uwagi, to musimy respektować prawo międzynarodowe. Wpły-
nęliśmy już na wody terytorialne Danii i, chcemy czy nie, musimy się podporząd-
kować poleceniom straży. . .
Urwał w pół zdania i podszedł szybko do okna z lewej burty. Z ciemności
nocy wyłonił się nagle hydroplan nie, nie wyłonił się, zdążył już usiąść na
spokojnych falach atramentowego morza, dokładnie między wodolotem a duń-
skim kutrem. Z włączonymi światłami pozycyjnymi wyglądał jak wielki roba-
czek świętojański i zachowywał się zupełnie przedziwnie. W chwili, gdy Głasow
skończył nadawać Duńczykom odpowiedz, ich lampa ponownie ożyła wysyłając
Komecie nowy sygnał.
Co tam wylądowało? spytał Raszkin.
Hydroplan. Pilot jest pewnie kompletnie pijany. Miejmy nadzieję, że nie
strzeli mu do głowy podpłynąć do nas.
Mały samolocik rzeczywiście wydawał się prowadzony przez kogoś, kto nad-
użył trunków. Pchana wiatrem po ciemnej płachcie wody maszyna kręciła się
w kółko, jakby nikt nad nią nie panował. A działo się coraz więcej naraz.
W tym bowiem momencie Andersen zaczął opuszczać swego Sikorsky ego
nad mostkiem Komety . Jego przybycie obwieścił narastający ryk rotorów. Li-
wanow przycisnął twarz do szyby i spojrzał w górę, w ciemność nocy. To, co
zobaczył, wprawiło go w zupełne osłupienie.
Rany boskie, patrzcie, co jest nad nami! krzyknął do Raszkina.
Brzuszysko helikoptera, które w ciemności nocy wydawało się wręcz ogrom-
ne, ocierało się niemal o szczyt sterówki. Nie sposób było się zorientować, ilu lu-
dzi znajduje się na jego pokładzie. Liwanow wiedział tylko, że gdyby pilot opuścił
maszynę choćby jeszcze o kilka stóp, rozgniótłby mostek na miazgę. Na domiar
wszystkiego łoskot, z jakim młóciły powietrze śmigła Sikorsky ego, był zupeł-
nie ogłuszający. Poczuł na ramieniu czyjąś dłoń jego pierwszy oficer, Głasow,
odciągał go delikatnie ku tyłowi sterówki, skąd lepiej było widać kuter duńskiej
straży przybrzeżnej. Na jego pokładzie rozbłysnął potężny reflektor i zaczął po-
woli przeczesywać powierzchnię morza. Głasow nachylił się do ucha kapitana.
Oni tam, na tym kutrze, szukają miny pływakowej! krzyknął.
Wielkie nieba!
W drugim uchu usłyszał inny głos, głos Wiktora Raszkina, ale po raz pierwszy
uchwycił w nim nutę niepewności. Zapuścić silniki! Natychmiast!
Widzicie, towarzyszu, co się tam dzieje, dokładnie na wprost nas, na naszej
drodze?
255
Raszkin powiódł wzrokiem za wyciągniętym palcem Liwanowa. Dopiero
w tej chwili zauważył, że pilot tego cholernego hydroplanu zmienił taktykę. Trzy-
mając się pod kątem prostym do wodolotu, pływał w poprzek linii kursu, jaki
musiałaby obrać Kometa , gdyby uruchomiła silniki.
A ten szperacz dodał Liwanow, z największą przyjemnością informu-
jąc o tym tego partyjnego dęciaka szuka miny pływakowej. Chcecie, żebyśmy
ruszyli, nim ją zlokalizują? Spieszno wam, towarzyszu, zobaczyć, co z tego wy-
niknie? Ja wam powiem jedno wielkie bum!
Raszkina ogarniała coraz większa podejrzliwość. Działo się za dużo naraz. Ale
w koszmarnym huku śmigieł helikoptera trudno było jasno myśleć. Co to wszyst-
ko ma znaczyć? Zledził wzrokiem pełzający po powierzchni wody snop światła,
próbując z całych sił zdystansować się do zaistniałej sytuacji, odciąć się od ogłu-
szającego łoskotu i zamieszania, które wciskały mu się we wszystkie zakamarki [ Pobierz całość w formacie PDF ]