Odnośniki
- Indeks
- Hoff Benjamin Te Prosiaczka
- Turner Linda CćÂśÂrka zdrajcy 231
- Marsh Nicola Wyprawa na AlaskćÂ
- Starplex Robert J Sawyer
- Andre Norton and Mercedes Lackey Halfblood Chronicles 03 Elvenborn
- Kraszewski Józef Ignacy Ramultowie
- Anitra_Lynn_McLeod_ _SWAT_Secret_Werewolf_Assault_
- James Axler Deathlands 057 Breakthrough
- 00000227 Andersen BaśÂnie Andersena
- Andrew Ne
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
W głębi duszy dodała: Franz jest silny, ale jego siła jest czysto zewnętrzna. Wobec ludzi, z którymi
żyje, których kocha, jest słaby. Słabość Franza nazywa się dobrocią. Franz nigdy nie narzuciłby niczego
Sabinie. Nie rozkazałby jej, jak kiedyś Tomasz, żeby położyła na podłodze lustro i chodziła po nim naga.
Nie dlatego, że nie jest na to dość zmysłowy, ale brak mu siły, by rozkazywać. Są rzeczy, które można
przeprowadzić tylko gwałtem. Miłość cielesna nie jest możliwa bez gwałtu.
Sabina przyglądała się Franzowi przechadzającemu się po pokoju z krzesłem uniesionym do góry,
wydawało jej się to groteskowe i wypełnił ją dziwny smutek.
Franz opuścił krzesło i usiadł na nim twarzą do Sabiny.
Nie mówię, że nie jest przyjemnie być silnym - powiedział. -Ale po co mi w Genewie takie
muskuły? Noszę je jak ornament. Jak pawie pióra. Nigdy w życiu się z nikim nie biłem.
Sabina ciągnęła swoje melancholijne rozmyślania: a gdyby miała mężczyznę, który jej rozkazuje?
Który chciałby nad nią panować? Jak długo by z nim wytrzymała? Nawet nie pięć minut! Z czego wynika,
że nie pasuje do niej żaden mężczyzna. Ani silny, ani słaby.
Powiedziała:
A czemu nigdy nie używasz siły w stosunku do mnie?
Ponieważ kochać to znaczy wyrzec się siły odpowiedział cicho Franz.
Sabina uświadomiła sobie dwie rzeczy: po pierwsze, że to zdanie jest piękne i prawdziwe. Po drugie,
że przez to zdanie Franz dyskwalifikuje się w jej życiu erotycznym.
%7łyć w prawdzie
To jest sformułowanie, którego Kafka użył albo w swym dzienniku, albo w którymś z listów. Franz
już nie pamięta, gdzie. To sformułowanie go zafrapowało. Co to znaczy żyć w prawdzie? Definicja
negatywna jest łatwa: znaczy to nie kłaniać, niczego nie ukrywać, niczego nie przemilczać. Od czasu, kiedy
poznał Sabinę, Franz żyje w kłamstwie. Opowiada żonie o kongresach w Amsterdamie, o wykładach w
Madrycie, które nigdy się nie odbyły i boi się chodzić z Sabiną po genewskiej ulicy. Kłamstwo i ukrywanie
się bawi go właśnie dlatego, że nigdy dotąd tego nie robił. Jest przyjemnie podniecony, jak prymus, który
zdecydował się raz w życiu pójść na wagary.
Dla Sabiny życie w prawdzie, nieokłamywanie siebie ani innych jest możliwe tylko pod warunkiem,
że żylibyśmy bez publiczności. W chwili, kiedy ktoś obserwuje nasze zachowanie, chcąc nie chcąc
dostosowujemy się do wzroku, który na nas patrzy i nic z tego, co robimy nie jest już prawdą. Obecność
publiczności, myśl o publiczności oznacza życie w kłamstwie. Sabina pogardzała literaturą, w której ludzie
opowiadają o sobie i o swych przyjaciołach wszystkie intymności. Człowiek, który traci swą intymność, traci
wszystko myśli Sabina. A człowiek, który się jej pozbywa dobrowolnie, jest potworem. Dlatego Sabina
bynajmniej nie cierpi z powodu faktu, że musi ukrywać swą miłość. Przeciwnie, tylko tak może żyć w
prawdzie .
Inaczej Franz. Jest przekonany, że podział życia na sferę prywatną i publiczną jest zródłem
wszelkiego kłamstwa: człowiek jest kim innym prywatnie, a kim innym publicznie. %7łycie w prawdzie
oznacza dla Franza przełamanie bariery pomiędzy prywatnym a publicznym. Chętnie cytuje zdanie Andre
Bretona o tym, że chciałby żyć w szklanym domu , w którym nic nie jest tajemnicą i do którego może
zajrzeć.
Kiedy usłyszał, jak jego żona mówi do Sabiny: ten naszyjnik jest brzydki! , zrozumiał, że nie może
dłużej żyć w kłamstwie. W tym momencie powinien był bowiem stanąć po stronie Sabiny. Nie zrobił tego
dlatego, że obawiał się zdradzić tajemnicę ich miłości.
Znów przypomniał sobie ogromną przestrzeń starego kościoła w Amsterdamie i znów poczuł w
sobie szczególny, niezrozumiały zachwyt, który w nim budziła jego pustka.
Nazajutrz po koktajlu miał pojechać na dwa dni z Sabiną do Rzymu. W duchu słyszał wciąż zdanie:
ten naszyjnik jest brzydki! i widział swą żonę w zupełnie innym świetle niż przez całe życie. Jej hałaśliwa,
na wszystko odporna i porywcza agresywność zdjęła mu z ramion brzemię łagodności, które niósł
dobrowolnie przez całe dwadzieścia trzy lata małżeństwa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]