Odnośniki
- Indeks
- BaĹucki; Dom otwarty komedia w trzech aktach
- 00000264 Ĺťeromski Wierna rzeka
- Anderson Poul StraĹź Czasu Tom 1 StraĹźnicy Czasu
- Anderson Evangeline Mezczyzna w czarnej skorzanej masce
- Anderson_Caroline_Wedlug_wskazan_lekarza
- Evangeline Anderson Butterfly Scales
- Anderson, Poul El Mundo de Satan
- Anderson & Tucker Two in Time
- Billionaire Bodyguard 2 Defended & Desired Kristi Avalon
- Carlos Fuentes The Death of Artemio Cruz (pdf)
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- effulla.pev.pl
w niebieskie paski, rozłożysz go na podłodze; potem podejdziesz szybko do psa, posadzisz go na
fartuchu, otworzysz skrzynię i wyjmiesz tyle pieniędzy, ile zechcesz; będą to same miedziaki. Jeśli
zechcesz mieć srebrne pieniądze, musisz iść do sąsiedniej izby; siedzi tam pies z oczyma jak młyńskie
koła, ale nic się nie bój, posadz go na moim fartuchu i bierz pieniądze! Jeśli zechcesz złota, to możesz
je także mieć, i to tyle, ile zdołasz udzwignąć, ale musisz wejść do trzeciej izby. Pies, który siedzi na
skrzyni ze złotem, ma dwoje oczu, a każde z tych oczu jest tak wielkie jak Okrągła Wieża w
Kopenhadze. To jest dopiero pies! Ale nic się nie bój! Posadz go tylko na moim fartuchu, a nic ci nie
zrobi; potem łap ze skrzyni tyle złota, ile ci się podoba!
- To byłoby wcale niezle - powiedział żołnierz - ale co ci mam dać za to, stara czarownico, bo czegoś
przecież na pewno będziesz chciała!
- Nie - odrzekła czarownica - nie chcę ani grosika! Przynieś mi tylko stare krzesiwo, którego zapomniała
moja babka, kiedy ostatni raz tam była.
- Zgoda - powiedział żołnierz. - Przewiąż mnie sznurem.
- Tu masz sznur - powiedziała czarownica - a tu mój niebieski fartuch w paski. A więc żołnierz wlazł na
drzewo, dał się spuścić na sznurze do środka i oto, jak mu wiedzma powiedziała, stał już w długim
korytarzu, gdzie płonęły setki lamp.
Otworzył pierwsze drzwi. Brrr! Siedział tam pies z oczami jak filiżanki i gapił się na niego.
- Podobasz mi się, bratku - powiedział żołnierz, posadził go na fartuchu czarownicy i wziął tyle
miedziaków, ile zmieściło mu się w kieszeni. Potem zamknął skrzynię, posadził na niej psa z powrotem i
poszedł do drugiego pokoju. I doprawdy! Siedział tam pies z oczyma jak młyńskie koła.
- Nie patrz tak na mnie! - powiedział żołnierz. - Jeszcze cię oczy zabolą! - i posadził psa na fartuchu
wiedzmy; a gdy zobaczył tyle srebra w skrzyni, wyrzucił wszystkie miedziaki i napchał sobie kieszenie i
tornister samym srebrem. Potem przeszedł do trzeciej izby. Ach, to było okropne! Pies miał doprawdy
dwoje oczu tak wielkich jak Okrągła Wieża w Kopenhadze, a kręciły się one w głowie niby koła.
- Dobry wieczór! - powiedział żołnierz i sięgnął do czapki, gdyż nigdy przedtem nie widział takiego psa;
ale gdy mu się trochę przyjrzał, pomyślał sobie, że to wystarczy, posadził go na podłodze i otworzył
skrzynię. Ach, mój Boże! Ileż tam było złota! Za te pieniądze mógł kupić całą Kopenhagę i wszystkie
świnki z cukru od przekupek, wszystkich ołowianych żołnierzy i wszystkie baciki, i konie na biegunach z
całego świata. To były pieniądze! Wtedy żołnierz wyrzucił wszystkie srebrne pieniążki, którymi miał
napełnione kieszenie i tornister, a na to miejsce nabrał złota; wszystkie kieszenie, tornister, czapka i
buty tak były pełne, że ledwo mógł się poruszać. Teraz miał pieniądze! Posadził psa z powrotem na
skrzynię, zatrzasnął drzwi za sobą i zawołał w górę:
- Wyciągnij mnie teraz na górę, ty stara wiedzmo!
- A masz krzesiwo? - spytała czarownica.
- To prawda! - powiedział żołnierz - zupełnie zapomniałem! - Wrócił i zabrał krzesiwo. Wiedzma
wciągnęła go na górę i oto stał już znowu na drodze, z kieszeniami, tornistrem, butami i czapką
pełnymi pieniędzy.
- Po co ci to krzesiwo? - spytał żołnierz.
- Nic ci do tego, masz pieniądze! - powiedziała wiedzma - a teraz dawaj krzesiwo!
- Gadu! Gadu! - zawołał żołnierz - w tej chwili mi powiesz, po co ci to krzesiwo! Inaczej utnę ci głowę
tą szablą!
- Nie - powiedziała czarownica.
Wtedy żołnierz odrąbał jej głowę. Miała za swoje! %7łołnierz zawiązał całe swoje złoto w jej fartuch,
zarzucił sobie, jak węzełek, na plecy, wsadził krzesiwo do kieszeni i ruszył prosto do miasta.
Piękne to było miasto. Wstąpił tam do najpiękniejszej gospody, zażądał najlepszych pokojów i potraw,
bo był przecież bardzo bogaty teraz, gdy miał tyle pieniędzy.
Służący, który wziął mu buty do czyszczenia, dziwił się co prawda trochę, że taki bogaty pan nosi takie
śmieszne, stare buty, ale on nie zdążył jeszcze kupić nowych; na drugi dzień kupił sobie buty, w
których można było się pokazać, i takie piękne ubranie! Teraz z żołnierza zrobił się wytworny pan.
Ludzie opowiadali mu o wszystkich cudach miasta, o swoim królu i o tym, jaką śliczną księżniczką jest
jego córka.
- Gdzie ją można zobaczyć? - spytał żołnierz.
- Nie można jej wcale zobaczyć - powiedzieli wszyscy razem - mieszka w wielkim, krytym miedzią
pałacu, otoczonym mnóstwem murów i wież. Nikt prócz króla nie może do niej wchodzić, bo
wywróżono jej, że wyjdzie za mąż za zwykłego żołnierza, a o tym król nie chce słyszeć!
"Chciałbym ją zobaczyć" - pomyślał żołnierz; ale to przecież było niemożliwe. Tymczasem więc pędził
wesołe życie,
chadzał do teatru, zwiedzał ogród królewski, a biednym dawał zawsze dużo pieniędzy, co było bardzo
ładnie z jego strony: pamiętał bowiem z dawnych czasów, jak to niedobrze być bez grosza! Teraz był
bogaty, miał piękne ubrania, wielu przyjaciół, którzy mówili mu, że jest dobrym człowiekiem i [ Pobierz całość w formacie PDF ]