Odnośniki
- Indeks
- Donna Kauffman Nowe doznania (Odrobina luksusu 2)
- Druon, Maurice Los Reyes malditos 6, La flor de lis y el león
- Złudzenia Alicja Flis PEŁNA WERSJA
- Kotowski_Krzysztof_ _Noc_kaplanow
- Dawson Jodi Tajna misja
- Alessandro Manzoni La storia della Colonna Infame
- William Tenn Venus and the Seven Sexes
- Baby for the Billionaire series 3 The Tycoon's Proposal Melody Anne
- Laurie Grant Lord Liar
- HORIZONTALLY_CURVED_STEEL_BOX_GIRDER_BRIDGE_AASHTO_LRFD_Design_example
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- effulla.pev.pl
zaledwie godzinę, najwyżej dwie; włóczył się wtedy po pogrążonych w nocnym mroku ulicach
Yewville albo wsiadał w samochód i jezdził po mieście bez celu; świt wyrywał go z transu, nie
wiedział wtedy, gdzie jest, czasem budził się na drodze, wiele mil za miastem, bo wcześniej morzył
go sen.
Najlepiej czuł się popijając z przyjaciółmi podczas oglądania w telewizji w miejscowym barze
relacji z piątkowych bokserskich walk wieczornych. Przy takich okazjach, no wprost dostawał
orgazmu, tak był tym najarany, tym boksem, tym swoim uzależnieniem. Bo on wiedział, że boks
trzyma go w garści, że nie może żyć bez tych wzlotów, bez tego blasku życia, tego wszystkiego, co
mógł mu dać tylko boks. Pożądał nawet tego pragnienia, które w nim narastało, gdy oglądał na
ekranie walki transmitowane z legendarnego Madison Sąuare Garden, tego pępka świata
zawodowego boksu, gdzie on sam czekałby aż spiker wypowie jego nazwisko, a w chwilę potem on
wyjdzie na środek ringu; wyczekiwał na tę chwilę z takim utęsknieniem, że wpatrując się w
telewizyjny ekran już ją przeżywał, delektował się nią. Colum Donaghy czekał na swój dzień, na
swoją szansę, na wielką forsę. Choć, Bogiem a prawdą, pieniądze miały z tym niewiele wspólnego,
były tylko publicznym dowodem łaski. Kupiłby sobie wykonywanego na specjalne zamówienia
kanarkowego buicka kabriolet. Nowy dom w lepszej dzielnicy miasta. Coś dla rodziców, którzy
zasługują przecież na coś lepszego niż to, co dotychczas otrzymali od życia. Może tydzień w Miami
Beach? Ale Columowi Dzieciakowi Donaghy emu nie ubywało lat. Niektóre małolaty w sali
treningowej przypatrywały mu się uważnie. Może robi się wolniejszy. Czeka przecież pięć lat, osiem,
dziesięć. Jego menadżer Gus Smith pochodził stąd, z Buffalo, był po sześćdziesiątce, palił cygara,
miał perkaty, bulwiasty nochal, dobre serce i w ogóle był przyzwoitym facetem, lecz drugiego sortu,
bez znajomości, wobec którego nikt w bokserskim biznesie nie miał żadnych zobowiązań, prawda
była taka, że osiągnięcia Columa nie były aż tak imponujące, nie przystępował do walk, w których
zwycięstwo miałby na pewno w kieszeni, odrzucał szanse, bo akurat był zaabsorbowany czymś
innym, na przykład kobietami, albo miał właśnie kłopoty z Carlottą czy był komuś winien forsę lub
ktoś był mu ją winien; słowem, zbyt wiele spraw odciągało go od boksu, stał się jednym z tych
szalonych ajryszów zabijaków, których tłum oklaskuje, nawet gdy przegrywają, toteż porażki stawały
się w jego przypadku pozornymi zwycięstwami. Wydawało się, że złote monety wyciekają mu jak
woda spomiędzy palców, tak, tak było. Owszem, rozkosznie było patrzeć na to, ale Colum wtedy
nawet nie pomyślał, że pewnego dnia złote krążki znikną.
Tak więc czekał, był głodny sławy, taki irlandzki dzieciuch, czekający całe życie. Jeśli istnieje
jakiś inny świat, to, kurwa, ja tam także będą czekał.
10.
Przed walką z LaStarzą w maju 1958 roku miał na swoim koncie czterdzieści dziewięć
zwycięstw, jedenaście porażek i jeden remis. LaStarza zwyciężył pięćdziesiąt osiem razy, pięć razy
przegrał. Jednak dwukrotnie, w roku 1950 i 1953, pokonał go Rocky Marciano, który został potem
jedynym bokserem wagi ciężkiej w historii tej dyscypliny, który wycofał się z ringu niepokonany, a
stawką w tej jego drugiej walce z Marciano był tytuł mistrza w wadze ciężkiej . A LaStarza walczył
dzielnie z Marciano przez dziesięć rund, nim w jedenastej przegrał przez techniczny nokaut.
- Tamta walka? - podniecał się Colum. - LaStarza miał wygraną prawie w kieszeni. Gdyby
punktowali, on by zwyciężył. No więc widzicie, że można. Rocky nie jest niezwyciężony.
Owszem, LaStarza mógł prowadzić na punkty przez dziesięć rund, lecz tylko dlatego, a to tylko
dlatego trzeba napisać wołami, że boksował ostrożnie, bo postanowił trzymać silniejszego
Marciano na dystans, a to było tak, jakby ktoś próbował trzymać na dystans kołyszącą się kobrę
posługując się drągiem. Jednak Marciano okazał się niepowstrzymany, przez cały czas parł do
przodu. Zawsze agresywny, trzymał stale równy rytm, był niezbyt szybki, ale zdecydowany, zawzięty;
wiedział, co zrobić, jeśli pojawiała się sposobność. Walcząc z Marciano czy też z Louisem nawet
najszybszy bokser mógł biegać ile chciał, a i tak nie zdołał uniknąć jego ciosów. Było to tylko
kwestią czasu. - To tak jak w tym opowiadaniu czytanym w szkole - zauważył mój ojciec - kiedy facet
znalazł się nad studnią i jednocześnie pod wahadłem, no i wszystko jest kwestią czasu.
Co do Columa, to wiedział o tym albo powinien był wiedzieć, jednak nie chciał tego przyznać.
Podobnie jak wielu bokserów był dziwakiem i na wiele spraw miał własne, zdecydowanie
odbiegające od powszechnie przyjętych poglądy, z czego był, właściwie nie bardzo wiadomo
dlaczego, bardzo dumny, ale których ani w ząb nie pojmowali inni. Gdy oglądał w telewizji walkę
Marciano z LaStarzą - w barze, w towarzystwie ojca i gromady kumpli - siedział jak na szpilkach,
kręcił się podekscytowany, podpowiadał głośno LaStarzy, zupełnie jakby znajdował się przy ringu.
- Idz na niego! Lutuj go! Wal teraz prostym!
Kiedy gong kończył rundę, strzelał z palców, krzycząc:
- LaStarza! - Czyli że LaStarza ją wygrał. Gdy w dziewiątej rundzie Marciano upadł na deski,
Colum zaprotestował: sędzia powinien ogłosić zwycięstwo LaStarzy przez nokaut, a gdy w
jedenastej rundzie LaStarza poleciał przez liny i poza ring, Colum wrzasnął, że tamten go popchnął,
że było to nieczyste uderzenie. To prawda, Marciano uderzył kilkakrotnie poniżej pasa. Nie boksował
finezyjnie, to fakt. Ale knock-down był czysty i wszyscy już wiedzieli, wiedział to i LaStarza, że on
sam przegrał tę walkę. Gdyby wytrwał przez piętnaście rund, przyjmując potężne ciosy na korpus, na
głowę, na ręce; ciosy, których siła praktycznie łamała kończyny, tak je haratając, że zaczynały
przypominać rozbite tłuczkiem mięso, mógłby zostać inwalidą.
Lecz Colum, uparty jak osioł i chcący, żeby jego było zawsze na wierzchu, widział na ekranie
zupełnie coś innego. Wszystko to działo się na kilka lat przedtem, nim jego menadżer mógł choćby
tylko marzyć o kontrakcie na walkę z LaStarzą, jednak wydawało się, że Colum już przewidywał, że
pewnego dnia stanie być może w ringu naprzeciw Rolanda LaStarzy, przejściowo zapomniał o
Marciano, podświadomie pragnął umocnić wizerunek LaStarzy, faceta, który był od lat poważnym
pretendentem do mistrzostwa w wadze ciężkiej i który po tej wieczornej walce odjechał do domu z
niezłą forsą, a Colum Donaghy, oddalony o trzysta pięćdziesiąt mil w północnej części stanu Nowy
Jork, jest głodny choćby części tej sławy i tego łupu, teraz nadeszła jego kolej, jego czas, och,
oddałby wszystko za to, żeby stanąć na ringu Madison Square Garden, w jednej z tych walk [ Pobierz całość w formacie PDF ]