Odnośniki
- Indeks
- Anderson Poul StraĹź Czasu Tom 1 StraĹźnicy Czasu
- Carpenter Leonard Conan Tom 31 Conan NajeĹşdĹşca
- Felix, Net i Nika Tom 13 KlÄ twa Domu McKillianĂłw
- Clancy Tom Splinter Cell 02 Operacja Barakuda
- Diwow_Oleg_ _Najlepsza_zaloga_Slonecznego_Tom_1
- Herbert Frank Tom 2 Dune Messiah
- Benzoni Juliette Katarzyna tom 6
- Tom Easton Silicon Karma
- J.Lynn ZostaĹ ze mnÄ tom 2
- Diana Palmer Maggie's Dad (pdf)
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- slowacja.opx.pl
W głosie brata Alexandra brzmiał lęk.
Nikt mu nie odpowiadał, ale słyszał jęki i zawodzenie od strony oparzeliska,
w którym zniknął brat Otto.
38
W końcu rozległo się zdławione:
Tutaj jestem, bracie Alexandrze. Mój wierny sługa mnie wyciągnął.
Straciłem dwóch ludzi, Ottonie.
Ja również.
W takim razie obaj mamy już tylko po jednym. Czy nie powinniśmy za-
wrócić?
Nie możemy. Czyż nie widziałeś bagna, które rozciąga się za nami? Jeden
z moich ludzi próbował przez nie przejść i natychmiast bezpowrotnie pogrążył się
w błocie. Musimy posuwać się dalej.
Wraz ze swoim ostatnim sługą rycerz Otto zdołał się przedostać do rycerza
Alexandra. Kiedy znalezli się wszyscy czterej obok siebie, poczuli się razniej.
Te przeklęte ogniki mamrotał brat Alexander. To one sprowadziły
nas na błędne ścieżki.
Tak! Róbcie, co chcecie, ale nie wolno wam iść za tymi światełkami. To
prawdziwe błędne ognie!
Powinniśmy ostrzec brata Johannesa rzekł rycerz Alexander.
On się tu jeszcze długo nie pojawi odparł brat Otto. Pojechał przecież
do Sankt Gallen, żeby powiedzieć o dzieciach.
Obaj ludzie towarzyszący braciom zakonnym dygotali w nocnym chłodzie.
Obaj zdążyli zawrzeć znajomość z bezdennymi oparzeliskami, na szczęście zo-
stali z nich wyciągnięci, ale byli oblepieni bagienną roślinnością, przemoczeni
i cuchnący. Zmiertelnie przerażeni trzymali się jak najbliżej zakonnych braci.
Tutaj mamy jakąś wielką rozpadlinę, a może to dno doliny mówił brat
Alexander. Wygląda, że teren jest bardziej suchy, a przynajmniej nie widzę tam
tych ohydnych, niebieskich światełek Schodzimy!
Brat Otto wahał się.
Ale ja widziałem właśnie na krawędzi tej rozpadliny coś nieokreślonego.
Trudno mi było zobaczyć dokładniej w tym bladym świetle księżyca, ale wyglą-
dało to jak bardzo czarny cień i przepływało tuż nad ziemią. Jakby kilka postaci.
Tak. Posuwają się tyłem. Ale cokolwiek to było, to już zniknęło. Idziemy!
Cudownie było znowu poczuć pod stopami twardy grunt.
Brat Alexander pochylił się nad porośniętą trawą ziemią.
Zlady oznajmił. Zlady dziecięcych stóp. Dziecko, które widzieliśmy,
przeszło tędy. Chodzcie, trzeba iść, dopóki księżyc jeszcze świeci! Noc ma się ku
końcowi i księżyc niedługo zajdzie.
Brat Otto mrużył oczy i wpatrywał się przed siebie.
Nic nie widzę narzekał. Wszystko tonie we mgle.
To wygląda jak jakieś zbocze albo skłon doliny.
Tak. W każdym razie oznacza chyba granicę bagnisk.
Wszyscy czterej myśleli to samo: Jakim sposobem wrócimy do naszych koni?
39
Ale jeszcze bardziej pragnęli, by ta koszmarna noc się skończyła i niebieskie
światełka pogasły.
%7łeby nastał dzień! I żeby można było znalezć suchą drogę z powrotem. Albo
chociaż okrążyć bagna. Niezależnie od tego, jak są rozlegle, można je przecież
okrążyć?
Jeszcze tego nie wiedzieli. Dolg zresztą również nie. Te wzniesienia, do któ-
rych zbliżali się czterej ludzie i na których znajdował się chłopiec z Cieniem,
tworzyły rodzaj wyspy na zdających się nie mieć końca mokradłach.
Maleńką wyspę szczelnie otoczoną i strzeżoną przez błędne ogniki.
Rozdział 6
Dolg i Cień znowu ruszyli w drogę. Noc była ciemna, księżyc krył się za
chmurami, a nad horyzontem unosiła się mgła. Jedynie słaba nocna poświata po-
zwalała im widzieć drogę przez wzniesienia, które były wyższe, niż Dolg przed-
tem sądził.
Nic jednak dziwnego, że nie uświadomił sobie tego wcześniej. Szli przez teren
pofałdowany i trudno było określić wysokość poszczególnych wzniesień, zwłasz-
cza przy tej mglistej pogodzie.
Czy my się nie spóznimy? zapytał zdjęty nagłym niepokojem. Tatuś
może czekać tak długo?
Nie wolno ci tak myśleć odparł Cień tym swoim dziwnie dalekim gło-
sem. W ten sposób blokujesz pozytywne myśli, przestajesz wierzyć, że nam
się uda. A ponadto problem nie polega na tym, czy twój tata może tak długo cze-
kać, ale na tym, czy duchy zdołają go tak długo powstrzymać przed ostatecznym
odejściem do krainy zimnych cieni.
Dla mnie jest to różnica prawie niedostrzegalna rzekł Dolg. Ale. . .
Zamierzałeś mi coś wytłumaczyć jakiś czas temu, tylko przerwały ci jęki na ba-
gnach.
Tak, wiem. Nie ma teraz czasu, żeby się zagłębiać w tamte sprawy, ale [ Pobierz całość w formacie PDF ]