Odnośniki
- Indeks
- Jonasz Roman ByĹem KsiÄdzem
- Carter Ann WśÂadca sśÂów
- Niziurski_Edmund_ _Nowe_przygody_Marka_Piegusa.BLACK
- Diana Palmer Dama i pastuch
- Alan Dean Foster Alien 01 Alien
- Hardy Kristin Sekretny kochanek
- ZAKAZANY OWOC Erica Spindler
- 103 Morgan Sarah Naszyjnik z brylantem
- Anne Rice Cykl śÂpić ca Królewna (1) Przebudzenie śÂpić cej Królewny
- 10 Minute Gu
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- szostka.htw.pl
jego przetrwaniu; czego może oczekiwać od doczesności, a czego od wieczności?
Ten, kto zna statystyki najróżniejszych wypadków i katastrof, kto choć raz
uczestniczył w ceremonii pogrzebu albo spenetrował dokładnie szpitalne zakamarki,
powinien dojść do wniosku, że jego istnienie na ziemi jest tylko chwilą - błyskiem
świadomości, niepewną złudą egzystencji, iluzją czegoś trwałego. Biblia porównuje
życie człowieka do trawy, którą rozwiewa wiatr; pęcherzyka powietrza na powierzchni
wody, gotowego pęknąć w każdej chwili. Niezależnie czy mamy 18 czy też 80 lat
- nie ma nic pewnego w naszym życiu. Wszelkie plany i zamierzenia może w
jednej chwili przeciąć ślepy miecz niezawinionej kary, zwykły przypadek,
nieodgadniony splot okoliczności. Wielokrotnie sam byłem świadkiem upadku
najwspanialszych marzeń. Widziałem na własne oczy, jak złudne są ludzkie zamiary. W
najbardziej nieoczekiwanym momencie przychodzi choroba, kalectwo, śmierć. Ta
ostatnia przyjdzie z całą pewnością; natomiast nagłe, szczególnie bolesne
doświadczenie losu może przyjść, ale nie musi. Każdy jednak, bez wyjątku, powinien
się liczyć z tym, że karta jego życia może się nagle odmienić. Co więcej - może stracić
samo życie u szczytu formy, w apogeum możliwości, kiedy cały świat wydaje się stać
przed nim otworem.
To nie jest smęcenie klechy. Chowałem do piachu niemowlęta, małe -
kilkuletnie dzieci, młodzież i 30 - letnie okazy zdrowia; nie mówiąc o 40 - i 50 -
ciolatkach. Co do mężczyzn, to było ich (przedwcześnie zmarłych) tak wielu, że o
facetach 70 - i 80 - cioletnich zwykliśmy z księżmi mawiać - farciarze . Nikt nie
uchroni się przed przeznaczeniem. Mimo to jednak 99% ludzi nie chce mówić ani
nawet myśleć o swojej śmierci. Naturalne dla nas jest to, iż wokół nas umierają różni
ludzie w różnym wieku - często w sposób tragiczny, nagły, niezrozumiały i
bezsensowny. My żyjemy jednak dalej! Ciągle mamy przed sobą przyszłość i nadzieję
na poprawę losu - naszego losu. Bolesne fakty przeczą nierzadko tej nadziei. %7łycie
bywa bezlitosne, a los zupełnie ślepy . Na kogo wypadnie na tego bęc - dziecięca
igraszka sprawdza się w świecie dorosłych. Dokładnie tak to wygląda.
Gdzie jest wobec tego miejsce na opatrzność Bożą - sztandarowe hasło
Kościoła? Gdzie był Pan Bóg, kiedy bezlitośnie mordowano miliony istnień ludzkich w
czasie II Wojny Zwiatowej - gazowano i palono? Gdzie był Syn Boży - Obrońca
maluczkich, uciśnionych; przyjaciel dzieci, gdy te ostatnie topiono tysiącami zaraz po
urodzeniu w obozowych kubłach? Gdzie jest Ten, Który stworzył ludzi z miłości -
troszczy się i pamięta o nich? Podobnie wołali %7łydzi szukając Ziemi Obiecanej - Raju
na padole łez .
Cierpienie oraz przedwczesna, niezawiniona śmierć - zwłaszcza ludzi
bogobojnych i sprawiedliwych - była zawsze jedną z największych rozterek duchowych
człowieka. Jak to wszystko pojąć w perspektywie bezmiaru Bożej miłości?! Czy to
Pan Bóg przesypia dyżury nad ziemianami; czy też nam samym się wydaje, że opieka
Wszechmogącego należy się nam jak psu kość. Bez wątpienia wielu tak sądzi. Co
więcej, niektórzy gotowi są przypisywać Bogu swoje życiowe porażki - no bo - jak
opieka to opieka. Takie postawy są konsekwencją doktryny Kościoła, która głosi, że
Bóg opiekuje się Zwiatem . Jak to pogodzić z bezmiarem cierpienia na Zwiecie?
Tutaj interpretacja Zwiętego Officjum jest co najmniej mętna.
Zło i śmierć ma być konsekwencją grzechu pierwszych rodziców. Natura
człowieka została skażona nieposłuszeństwem wobec Stwórcy. Wina za grzech
pierworodny spadła na cały rodzaj ludzki i wszyscy uczestniczymy w jej gorzkich
owocach. Chyba każdemu kto przeczytał Księgę Rodzaju nasuwa się wątpliwość -
dlaczego mam odpowiadać za sprzeniewierzenie się pierwszej pary na ziemi? Co
prawda Pan Bóg wielokrotnie stosował wobec ludzi odpowiedzialność zbiorową, ale
też litował się nad całymi narodami i odstępował od kary przez wzgląd na kilku
sprawiedliwych. Poza tym, Ten Sam Pan Bóg w tym samym Starym Testamencie,
mówi często o odpowiedzialności osobistej, a nie dziedzicznej. Na potwierdzenie tego,
przytoczę choćby jeden fragment Księgi Ezechiela:
...Umrze tylko ta osoba, która grzeszy. Syn nie ponosi odpowiedzialności za
winę swego ojca ani ojciec - za winę swego syna. Sprawiedliwość sprawiedliwego
jemu zostanie przypisana, występek zaś występnego na niego spadnie .
I dalej - ...Dlatego, domu Izraela, będę was sądził, każdego według jego
postępowania - wyrocznia Pana Boga...
Cały Nowy Testament i słowa samego Zbawiciela potwierdzają prawdę o
sądzie jednostkowym.
Nie chcę się teraz wdawać w teologiczne rozważania, bo to byłby materiał na
kilka następnych książek. Dla wszystkich oczywiste jest jednak to, że Stwórca nie
karze jednego za grzechy drugiego. Skąd zatem wzięło się cierpienie i śmierć na
świecie? Kto je na nas zsyła? Czy jest tak, jak głosi Kościół - że to nasza grzeszna
natura jest wszystkiemu winna? Dlaczego więc cierpią sprawiedliwi? Skoro nie
odpowiadamy za grzech pierwszych rodziców to może sam Stworzyciel od początku
uczynił nas skłonnymi do czynienia zarówno dobra jak i zła? Przecież nikt nie
zaprzecza, że jest wolny i ma prawo wyboru. W ten sposób doszliśmy do pytania
zasadniczego, na które postaram się odpowiedzieć przy końcu moich rozważań -
dlaczego Bóg, który jest Miłością i naszym miłosiernym Ojcem, patrzy spokojnie na
morze nieprawości i łez; ogrom bólu i cierpienia - które dotyka Jego dzieci, skoro sam
stworzył nas grzesznikami?
Mówi się też, że Bóg dopuszcza zło na ziemi - między innymi po to, aby
człowiek poprzez zło nawrócił się do Niego. Rzeczywiście, czasami doświadczenie
cierpienia i ulotności życia przybliża w sposób naturalny do Boga - yródła ukojenia i
Ostoi pewności. Na podstawie moich obserwacji mogę jednak stwierdzić, iż
przeciwności losu mogą zarówno utwierdzić w wierze, jak też wręcz przeciwnie -
dobić, pognębić i zupełnie załamać. Jest to tak samo ludzkie i oczywiste, jak pragnienie
życia i szczęścia.
Będąc w Seminarium Duchownym w Aodzi, przez dwa lata odwiedzałem
starszych i schorowanych ludzi zamieszkujących cały kompleks budynków domów
starców na ulicy Lodowej. To było naprawdę przejmujące doświadczenie. Nie będę
opisywał wzruszających do głębi tragedii ludzkich, z którymi tam się zetknąłem. Każdy
z nas mógłby przytoczyć podobne przykłady z własnego życia i z własnych obserwacji.
Zaznaczę tylko, że nieszczęśnicy mieszkający na Lodowej byli w różnym wieku (choć
był to dom starców spotykałem tam ludzi 30 - , 40 - letnich), za to wszyscy cierpieli na
rozmaite choroby
- często nieuleczalne. Moim kolejnym, podobnym doświadczeniem były
spotkania z takimi ludzmi podczas mojej pracy na parafiach. Byłem wielokrotnie
wzywany z ostatnią posługą do chorych i umierających, chociażby z racji pierwszego
piątku miesiąca oraz w wielu innych, nagłych wypadkach. Liczne rozmowy,
zwierzenia, a czasem spowiedzi generalne z całego życia - odbywane przy okazji
tych wizyt - pozwoliły mi na dojście do refleksji na temat sensu życia i cierpienia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]