Odnośniki
- Indeks
- Charlotte Boyett Compo Winds Through Time (pdf)
- Charlotte Stein All Other Things [EC Exotica] (pdf)
- Charlotte Lamb Zaćmienie
- Campbell Judy Wreszcie mamy rodzinć™
- Burt Guy Bunkier
- Warren Murphy Destroyer 130 Waste Not, Want Not
- 09 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Zagadki Fromborka
- Fr
- Beth Williamson The Perfect Score 2 W
- Beverley Jo Zakazane zabawy
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
Najchętniej zarzuciłaby mu ręce na szyję i przyciągnęła do
siebie, lecz Od razu się wyprostował.
- Poleż sobie jeszcze - powiedział serdecznie. - Nie
musisz dziś martwić się o obiad. Pojedziemy wszyscy na
spacer do lasu i zjemy coś w jakiejś knajpce, na przykład
w Aabędziu". Dobry pomysł?
R S
- Wspaniały.
Kiedy wyszedł, dopiła kawę, wstała i nie spiesząc się,
zrobiła sobie kąpiel.
W białej plisowanej spódnicy i żółtej bluzce, starannie
uczesana i umalowana, zeszła na dół. Wysprzątana czy
ściutko kuchnia wyglądała tak, jakby nikt w niej niczego
nie gotował ani nie jadł. Cała rodzina siedziała w saloniku.
Wpatrzone w ekran telewizora dzieci ledwie podniosły
głowy, kiedy weszła, ale Mark objął ją takim spojrzeniem,
że znowu się zarumieniła.
- A już się bałem, że jak zwykłe włożysz dżinsy.
Zaśmiała się, kręcąc głową.
- Jesteś gotowa? - zapytał miękko. - Bo my tak, pra
wda, dzieciaki?
Chłopcy zerwali się z miejsc, któryś z nich wyłączył
telewizor, budzÄ…c gorÄ…cy sprzeciw Flory.
- Jedziemy? Tato, wyprowadz samochód! Flora, za
mknij siÄ™! Jedziemy do lasu!
Wypadli na dwór. Byli już obaj całkowicie ubrani. Mieli
na sobie dżinsy i czyste koszule, a na nogach sportowe
obuwie. Mark ruszył za nimi.
- Zapakowałem już koszyk z piciem i owocami - rzu
cił przez ramię. - Chodz!
Flora wyciągnęła ręce do matki. Sancha wyjęła ją z koj
ca, widząc, że też jest już przygotowana do drogi. Pachniała
czystością, nawet była uczesana. Mark ubrał ją w jej ulu
biony koralowy kombinezonik. Pasował odcieniem do ru
dych włosów i wyglądała w nim prześlicznie. Pod spodem
miała białą koszulkę.
Sancha nie mogła wyjść z podziwu nad sprawnością
Marka. Kiedyś, dawno temu, od czasu do czasu pomagał
R S
jej przy dzieciach. Ostatnio jednak był zawsze taki zapra
cowany albo zmęczony, że nawet nie pytał, czy mógłby
w czymś pomóc, a prawdę mówiąc i ona sama przestała od
niego czegokolwiek oczekiwać. Jak łatwo o przyzwycza
jenia, które zamieniają się w rutynę! Przemija dzień za
dniem i z biegiem czasu zapominamy, że w ogóle można
żyć inaczej. Tracimy z oczu to, co było na początku. Prze
stajemy się wzajemnie zauważać, dotykać, całować; osob
no zasypiamy i osobno siÄ™ budzimy. Nasze drogi rozchodzÄ…
się tak dalece, że stajemy się sobie niemal obcy. Przychodzi
kryzys i nasze małżeństwo jest zagrożone.
Czy Mark to dostrzegł? Zapewne. Czy bowiem nie dla
tego zajął się dziećmi, zrobił im śniadanie, a jej przyniósł
kawę do łóżka? Starał się pokazać, że naprawdę zależy mu
na tym, żeby ich wspólne życie znowu się ułożyło. I była
z tego powodu bardzo szczęśliwa.
Wyjeżdżała z domu z sercem przepełnionym nadzieją.
Nie pamiętała już, kiedy wybierali się gdzieś razem, jako
rodzina. Dzieci uszczęśliwione, że jadą na wycieczkę z oj
cem, mówiły jedno przez drugie, przerzucając się uwagami
na temat obserwowanej drogi.
Zaraz za miastem wyjechali na starÄ… rzymskÄ… drogÄ™.
Całymi kilometrami biegła ona prosto jak strzała i w pew
nym momencie przecinała lasy. Mijali domki letniskowe
stojące w ogrodach pełnych bzu, ciemnoniebieskich lilii
i wonnego laku. Jego pomarańczowe, brunatne i żółte
kwiaty pachniały mocno, wywołując w Sanchy wspomnie
nia z dzieciństwa. Jej ojciec hodował laki w ogrodzie.
Uwielbiała ten zapach.
Minęli ostatni domek i znalezli się w lesie. Mało kto ze
współczesnych wycieczkowiczów, którzy przyjeżdżali tu
R S
na weekendy, wiedział, że początków tego lasu szukać by
trzeba aż w XI wieku, kiedy to posadzono go z myślą
o królewskich polowaniach. Wioski zrównano z ziemią,
chłopom kazano się wynosić.
Sancha pokazywała synom drzewa, wymieniając ich
nazwy. Mówiła: dąb, jesion, buk, głóg, leszczyna, ale słu
chali nieuważnie.
- Tato, kiedy wreszcie wysiÄ…dziemy? - pytali niecier
pliwie.
- Zaraz za zakrętem. - Chwilę pózniej zwolnił i wje
chał na przydrożny parking, na którym stało już kilka sa
mochodów.
Było to miejsce dobrze znane amatorom pikniku. Przy
jeżdżano tu, kiedy tylko pogoda dopisała. Nawet zimą las
pełen był ludzi z psami i na koniach.
Dzieci natychmiast wygramoliły się z samochodu. Dla
Flory zabrali spacerówkę, ale stanowczo odmówiła skorzy
stania z niej.
- Flora pochodzi - oznajmiła stanowczo mamie, ucie
kając jej i wołając za chłopcami, żeby na nią poczekali.
Oczywiście na próżno.
- Jak się zmęczy, będzie chciała do wózka, więc lepiej
go jednak wezmy - powiedziała Sancha do Marka.
Wziął ją za rękę i idąc, machał nią w rytm kroków. Od
razu poczuła się młodziej. Przypomniały się jej czasy, gdy
spacerowali tak tylko we dwoje, szczęśliwi i wolni. Jakże
to było dawno!
- Chłopcy powinni już niedługo zacząć jezdzić na ko
niach, są już duzi - powiedział Mark. - Będę ich tu przy
woził w niedziele rano.
- Bardzo by się cieszyli. - To prawda, pomyślała. Tylko
R S
jak długo wywiązywałby się z podjętego zobowiązania?
Musiał często pracować w weekendy, wobec czego obo
wiązek przywożenia chłopców na lekcje jazdy spadłby na
nią. I, naturalnie, Flora... Kiedy by tylko usłyszała, że
bracia jeżdżą na koniach, też by się tego domagała. Sancha
wyobrażała już sobie nie kończące się histerie.
W lesie było kilka przesiek, na których darń wygryziona
była niemal do korzeni. Przychodziły tu sarny, których co
prawda nikt nie widział, ale gdzieś tam sobie żyły. Przesy
piały dnie w jeżynach i wysokich trawach, z dala od ludz
kich oczu, a pasły się nocami, gdy nikt im już nie prze
szkadzał.
Zródleśne polanki były rajem dla oczu. Na biało kwitł
płożący się szczaw, na żółto szczawiki, otwierające się
jedynie w pełnym słońcu, i koniczyna. Miejscami zauwa
żyć też można było niebieskie kwiatuszki lnu, wykę i fio
letową lnicę, w której chłopcy rozpoznali od razu krewnia-
czkÄ™ lwiej paszczy.
- Patrzcie! Malutkie lwie paszcze - ucieszył się Felix.
- Ich dzieci - zgodził się jego brat.
- To po prostu dzika odmiana tego kwiatka - poprawiła
synów Sancha.
Charlie wyciągnął już rękę, ale ojciec powstrzymał go:
- Nie zrywaj! Zwiędną, nim dowieziesz je do domu,
a mógłbyś uszkodzić korzonki.
- Ja chcę kwiatka - zawołała Flora i od razu w jej
oczach pojawiły się łezki.
- Nie chcesz chyba, żeby zwiądł - stanowczo sprzeci
wił się Mark. . [ Pobierz całość w formacie PDF ]