Odnośniki
- Indeks
- Bella Andre [Take Me 02] Love Me (pdf)
- DÄbski Eugeniusz Yeates 2 Ludzie z tamtej strony czasu
- Anderson Poul StraĹź Czasu Tom 1 StraĹźnicy Czasu
- Andre Norton and Mercedes Lackey Halfblood Chronicles 03 Elvenborn
- Norton Andre gwiezdny zwiad
- Cartland Barbara Ucieczka do raju
- GD0600 TE
- 465duo.Grady Robyn Pogoda dla bogatych
- Jefferson James A. Noc polarna
- Robert Louis Stevenson wyspa skarbow
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- staramsie.pev.pl
zera. Zrobili mu prowizoryczny opatrunek, drąc na paski kilt McNeila. Ashe, chociaż
osłabiony, nie poddawał się - gnał go ten sam strach, który był motorem działań całej trójki.
Czas był teraz ich najgorszym wrogiem! Ross chwycił karabin rannego i wpatrywał się w
płytę transportera, gotów przywitać ołowiem każdego, kto by się na niej pojawił.
- To musi wystarczyć - rzekł Ashe słabym głosem. - Musimy ruszać.
Zawahał się przez moment, a potem wyjął taśmy spod skrwawionej tuniki.
- Lepiej ty je nieś - wręczył szpule McNeilowi.
- Dobra - odpowiedział ten beznamiętnie.
- Naprzód! - zakomenderował Ashe. - Platforma... - powiedział jeszcze.
Ale platforma wciąż pozostawała pusta. Ross zauważył, że pojawili się we właściwym
czasie, bo otaczały ich ściany z drewnianych bali i kamieni, które pamiętał z wioski.
- Czy ktoś tu nadejdzie? - spytał.
- Powinien...wkrótce.
Pognali więc przed siebie, nie czekając.
Skórzane buty Ashe'a i McNeila czyniły niewiele hałasu, Ross zaś poruszał się
bezszelestnie. Sam jednak nieprędko znalazłby drzwi prowadzące na zewnątrz. I Ashe znowu
przejął rolę przewodnika. Tylko raz musieli się chować. Poza tym, bez przeszkód dotarli do
właściwych drzwi. Ashe ciężko dysząc oparł się o ścianę. McNeil przytrzymywał go, by nie
upadł. W tym czasie Ross zdjął z uchwytów belkę. Weszli do pogrążonej w nocnych
ciemnościach wioski.
- Którędy? - zapytał McNeil.
Ku zdumieniu Rossa, Ashe nie skierował się w stronę bramy w palisadzie, lecz
wskazał górskie zbocze.
- Spodziewają się, że pójdziemy doliną. Lepiej więc włazmy na górę.
- To wygląda na ciężką wspinaczkę - powątpiewał McNeil.
Ashe spojrzał na niego.
- Jeśli będzie dla mnie za ciężka, powiem ci - rzekł. - A teraz naprzód.
Zaczął szybkim tempem, okazując, że marsz nie sprawia mu trudności, ale jego
towarzysze szli po obu stronach gotowi do natychmiastowej pomocy.
Wiele razy pózniej Ross zastanawiał się, czy tamtej nocy zdołaliby uciec z wioski
tylko o własnych siłach. Był pewien, że zrobili wszystko, co w ich mocy, ale powodzenie
ucieczki wymagało w tamtych warunkach niesamowitego szczęścia.
Miało być jednak inaczej, niż sobie wyobrażali. Ledwie dotarli do małej chatki,
odległej zaledwie o dwa budynki od tego, z którego wybiegli, zaczęły się fajerwerki. Jakby
wiedzeni jedną myślą, wszyscy trzej padli płasko na ziemię. Z dachu budynku stojącego w
centrum wioski uniósł się nagle snop jaskrawozielonego światła. Wokół tego promienia dach
zajął się ogniem o bardziej już naturalnym czerwono żółtym kolorze. Z innych domów
wybiegli krzyczący ludzie. Tymczasem ogień ogarnął całą budowlę.
- Teraz! - głos Ashe'a przebił się do nich mimo narastającego hałasu.
Pognali w stronę palisady, mieszając się z tłumem zdezorientowanych i wyrwanych ze
snu ludzi biegających wokół. Fala ognia rozprzestrzeniała się, oświetlając dokładnie teren.
Zbyt dokładnie. Ashe i McNeil mogli roztopić się w tłumie, ale niezwykła odzież Rossa
zbytnio rzucała się w oczy.
Dotarli jednak do palisady. Najpierw podsadzili Ashe'a, a gdy on znalazł się po
drugiej strome, McNeil podążył jego śladem. Ross, wspinający się jako trzeci, siedział już
niemal na czubku, kiedy nagle objął go snop światła. Rozległ się wysoki, rozdzierający
powietrze wrzask, jakiego nigdy w życiu nie słyszał. Murdock błyskawicznie podciągnął się
w górę, wiedząc, jak doskonały stanowi cel, wisząc na palisadzie. Spojrzał w dół, w
ciemność. Nie miał pojęcia, czy Ashe i McNeil czekają tam na niego, czy już uciekli dalej.
Wrzask rozległ się znowu, więc Ross nie namyślając się ani chwili, skoczył na ślepo w mrok.
Wylądował paskudnie na kolanie. Na szczęście dzięki przygotowaniu do skoków
spadochronowych nie złamał nogi. Zerwał się więc i pobiegł co sił w stronę gór. Za plecami
słyszał innych ludzi wspinających się na palisadę i skaczących w dół, toteż nie odważył się
krzyczeć, by nie ściągnąć sobie na kark wrogów.
Wioska położona była w najszerszej części doliny. Za palisadą otwarty teren zwężał
się gwałtownie i przybierał kształt wąwozu. Ross najbardziej obawiał się, że zgubi swych [ Pobierz całość w formacie PDF ]