Odnośniki
- Indeks
- Le Guin Ursula Cykl Ziemiomorze 05 OpowieĹci z Ziemiomorza
- 0873. Mann Catherine RĂłd GarrisonĂłw 05 ĹwiÄ teczny prezent
- Kroniki brata Cadfaela 05 TrÄdowaty z hospicjum ĹwiÄtego Idziego
- F E Heaton [Vampire Realms 05] Winter's Kiss (pdf)
- Alan Dean Foster Commonwealth 05 Sentenced to Prism
- Jaden Sinclair Shifter 05 Coles Awakening
- 05 Bloody Bones Anita Blake
- DÄbski Eugeniusz Yeates 2 Ludzie z tamtej strony czasu
- DâÂÂAdamo, Francesco Die Geschichte von Ismael Flucht aus Afrika
- GR847. (Duo) Betts He
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- szostka.htw.pl
szczęścia, nawet biorąc pod uwagę, że pański wóz i tak już był gaszony.
- Gaszony...
- Tak, kiedy z naprzeciwka nadjechał autobus z wycieczką i uruchomiono gaśnicę, a oni tam mają takie, że można utopić ofiarę w
pianie, inny kierowca już pana gasił. Ale i tak nie wydaje się rozsądne wożenie kanistrów z benzydolem. - Pokiwał głową. - Czy to
amerykański zwyczaj?
- Oj tak...
Kiedy to powiedziałem, uprzytomniłem sobie, że każdy z nas nieco inaczej pojmuje te słowa. Przymknąłem na chwilę powieki,
jakbym był zmęczony tą rozmową.
- Proszę mi powiedzieć, co pan czuje - zażądał zakatarzony lekarz. - Badanie nie wykazało niczego poważnego, potłuczenie mimo
poduszki i chwytaków fotela... Może szok?
- Panie...
- Keuning.
- Panie doktorze... Przeżył pan kiedyś taki wypadek? - Zaprzeczył. - To i dobrze. Jak sobie przypomnę tych kilka sekund... Zimno
mi się robi i chciałbym naciągnąć koc na głowę.
- No, no-o! Spokojnie, już ma pan to za sobą. Cztery, pięć dni w łóżku u nas i wyjdzie pan stąd bez cienia nawet fobii. Możemy
poddać pana kuracji hipnotycznej...
A już! Lecę wpatrywać się w oczka jakiegoś sensuali-tyka! Zrobiłem minę pozwalającą dowolnie ją zinterpretować. Keuning
wyprostował się.
- Pańscy znajomi czekają na korytarzu. Chce pan z nimi porozmawiać?
Mogłem się tego spodziewać. Podrzucili kanistry, ale widząc nadjeżdżający autobus, musieli zabrać się do gaszenia, żeby uniknąć
odpowiedzialności sądowej za nieudzielenie pomocy i w ogóle kłopotliwych pytań. A teraz czekają, aż uda im się mnie stąd zabrać.
Znajomi...!
- Wszyscy tu są? - zapytałem.
- Tak, cała trójka.
- Długo tu leżę?
- Trzy godziny - odpowiedział natychmiast, nie zerkając na zegarek. - Znakomity wynik, jeśli porównać pana stan z samochodem.
Omal nie palnąłem czegoś dowcipnego w rodzaju „wypraszam sobie” czy „pochodzę z innej montowni”, w ostatniej chwili
uprzytomniłem sobie, że wygodniej będzie utrzymywać ich wszystkich w przeświadczeniu o własnej niezdolności do
energiczniejszego działania. Wolno, żeby Keuning zauważył, jak ostrożnie to robię, nabrałem powietrza do płuc.
- Panie doktorze... Jesteśmy sami? - Przytaknął i pochylił się lekko. - Przesadził pan, nazywając ich moimi przyjaciółmi. Ta pani ta
moja była żona, jeden z tych mężczyzn to jej adwokat, drugiego nie znam. Jesteśmy w stanie lekkiej wojny o alimenty, obawiam się,
że przedsięwezmą jakieś kroki... Nie wiem, zmuszą mnie do podpisania jakiegoś dokumentu czy jeszcze coś... Pan wie, że jestem
prywatnym łapsem, gdzieś w ubraniu powinna być moja licencja. Może pan zadzwonić...
- Niech się pan uspokoi. - Chwycił mnie za ramię i przycisnął lekko do pościeli: - Wiem, kim pan jest... - Zerknął gdzieś w bok,
chyba na szafę z moimi rzeczami. - Ale to nie ma znaczenia. Jeśli pan nie życzy sobie ich wizyty, to nikt nie jest w stanie mnie do niej
przekonać.
- Nie, nie! Bez przesady, nie ostrzeliwujemy swoich pozycji z ciężkiej artylerii. Po prostu... Po prostu proszę im powiedzieć, że
mój stan jest odrobinę poważniejszy niż wskazywały na to pierwsze wyniki badań i niech zawsze ktoś będzie w pokoju, kiedy oni tu
będą, i proszę podłączyć pokój do podglądu. Koszta nie grają roli.
Pokiwał głową, ale przyjrzał mi się jakby nieco uważniej. Uprzytomniłem sobie, że jak na słabego faceta wykazuję się przesadną
precyzją i energią. Sapnąłem i przymknąłem powieki.
- Może zawiadomić kogoś?
- Nie, po co? Odleżę sobie te pięć dni bez wzbudzania paniki. Już czuję się lepiej, mogę z nimi porozmawiać, jeśli chcą. Tylko...
- Będę tu cały czas. - Dołożył do oświadczenia uspokajający gest.
Podziękowałem mu omdlewającym z lekka spojrzeniem. Gdy odwrócił się i podszedł do drzwi, poruszyłem szybko rękami i
nogami, działały nieźle, zgrzyty w stawach skutecznie wytłumił lekki koc. Porozkładałem kończyny tak, żeby móc skopać nawet całą
drużynę skautów, i przymknąłem powieki. Usłyszałem szurnięcie butami, nie poruszając głową, popatrzyłem w tym kierunku.
Pierwsza wsunęła się Moffy, to jej niezaprzeczalne prawo kobiety i eksmałżonki, za nią wszedł z naciągniętym na wargi uśmiechem
Wąs. Milczek zamykał manifestację i jako ariergarda nie poczuwał się do okazywania uczuć. Moff podbiegła i pochyliła się nade
mną, zerknąłem na jej dłonie, gotów do zablokowania kocem próby iniekcji. Miała puste ręce.
33
- Jak się czujesz?
- Och, nie najgorzej. Podobno wyglądam na monolit. Tylko... - Zmarszczyłem się, zamrugałem oczami. - Lepiej widzę z daleka,
bolą mnie oczy, gdy muszę patrzeć na coś z bliska. - Uśmiechnąłem się przepraszająco.
Moffy odsunęła się i popatrzyła na resztę towarzystwa. Kochany Keuning rozłożył przepraszająco ręce, że niby nic na to na razie
nie może poradzić. Moffy odsunęła się, pozostali się nie zbliżyli.
- Podobno za tydzień będę mógł wyjść, porozmawiamy wtedy o naszych sprawach.
„Uważaj!” - ironicznie przytaknęło jej spojrzenie. „Takiego!” - rzucił wzrokiem Wąs. Uśmiechnąłem się do nich słabo. Milczek
szybko odwrócił się od Keuninga i trwającym ćwierć sekundy ruchem pokazał, jak wydłubie mi oczy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]