Odnośniki
- Indeks
- Le Guin Ursula Cykl Ziemiomorze 05 OpowieĹci z Ziemiomorza
- F E Heaton [Vampire Realms 05] Winter's Kiss (pdf)
- Alan Dean Foster Commonwealth 05 Sentenced to Prism
- Jaden Sinclair Shifter 05 Coles Awakening
- DÄbski Eugeniusz Yeates 05 Furtka do ogrodu wspomnieĹ
- 05 Bloody Bones Anita Blake
- Donald Robyn Ĺwiatowe Ĺťycie Duo 350 ĹwiÄ tynia Afrodyty
- GÄ decki StanisĹaw bp Tradycja a Pismo ĹwiÄte
- Roberts Nora ĹwiÄte grzechy(1)
- McEwan Ian Niewinni
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- torres9.htw.pl
- Bez wątpienia zdajesz sobie sprawę - rzekł Radulfus, patrząc na Joscelina z miną
nadal poważną, choć już nie tak wzburzoną - że prawo cię poszukuje, odkąd po zatrzymaniu
uciekłeś, skacząc do rzeki. Powiedziałeś, że szczerze wyjawisz swoje czyny. Gdzie się
ukrywałeś przez cały ten czas?
Przysiągł i teraz musiał dotrzymać słowa.
- Pod płaszczem i welonem trędowatego- powiedział bez ogródek - w przytułku Saint
79
Giles.
Przez wielki dziedziniec przeleciał głośny szmer, niemal westchnienie. Zarówno
goście, jak bracia z zabobonnym Mnichem wpatrywali się w człowieka, który nie zawahał się
szukać azylu w takim miejscu. Opat nie szemrał i nie wzdychał, z powagą przyjął odpowiedz,
ani na chwilę nie spuszczając oczu z twarzy młodzieńca.
- Sądzę, że z trudem przyszłoby ci znalezć tam schronienie bez pomocy. Kim był ten,
który podał ci rękę?
- Powiedziałem, że się tam ukryłem - odparł spokojnie Lucy. - Nie mówiłem, że
prosiłem o pomoc, ani też, że ją otrzymałem. Odpowiadam za swoje czyny, nie czyny moich
bliznich.
- Tak - powiedział opat z namysłem. - Zdaje się, że jednak byli jacyś blizni. Wątpię na
przykład, czy zdecydowałbyś się ukryć we dworze swego pana - a wszystko przemawia za
tym, że przez czas jakiś tak było - gdybyś nie miał druha, który by cię osłaniał. Poza tym, jeśli
pamiętam, ten siwek, którego właśnie wyprowadzają z ogrodu - stoi tam pod strażą, całkiem
jak ty - jest tym samym koniem, którego dosiadałeś, kiedy się poprzednio widzieliśmy.
Wykradłeś go bez pomocy? Wątpię.
Iveta zerknęła ponad ramieniem Joscelina w miejsce, gdzie stał Simon, i spostrzegła,
że cofa się krok w tył, w głębszy cień. Niepotrzebnie się martwił. Joscelin nie puścił pary z
ust. Bez zmrużenia powiek wytrzymał taksujące spojrzenie opata, a potem nagle, choć jeszcze
niezbyt pewnie, uśmiechnął się.
- Pytaj mnie o moje własne czyny - powtórzył.
- Zdaje się - przerwał gwałtownie szeryf - że potrzebny nam tu ktoś odpowiedzialny za
szpital. Ukrywanie zbiegłego mordercy to poważna sprawa.
Od strony ogrodu, spomiędzy tylnych rzędów tłumu, wybił się niespodzianie
melancholijny, pełen dezaprobaty głos:
- Ojcze, jeśli pozwolisz, będę mówił za braci z Saint Giles, bo tam właśnie służę.
Wszystkie głowy obróciły się jak na komendę, a wszystkie oczy rozszerzyły się ze
zdumienia na widok drobnej, pożałowania godnej figurki, zbliżającej się potulnie, by stanąć
przed Radulfusem. Twarz brata Marka umazana była błotem, zmierzwioną tonsurę zdobił
zwisający pęd jakiegoś wodnego zielska, zaś z habitu, przylepionego do ciała w ciężkich,
mokrych fałdach, przy każdym kroku ciekły strumienie wody. Wyglądał śmiesznie, a mimo to
brudna, rozgorączkowana twarz i pełne oddania szare oczy miały w sobie jakiś oberwańczy
majestat, i jeśli nawet w ciżbie dało się zauważyć na poły histeryczne uśmiechy albo
posłyszeć zdławione chichoty, Radulfus się nie śmiał.
- Bracie Marku! Cóż to ma znaczyć?
- Bardzo długo trwało, zanim znalazłem bród - odparł Marek tonem
usprawiedliwienia. - Przepraszam, że przychodzę tak pózno. Nie miałem konia, który by mnie
przeniósł, a pływać nie umiem. Dwa razy musiałem się cofnąć, raz się przewróciłem, ale za
trzecim razem znalazłem wreszcie płytsze miejsce. W dziennym świetle nie trwałoby to tak
długo.
- Wybaczamy ci spóznienie - rzekł Radulfus z powagą, lecz mimo całego opanowania
w jego głosie i twarzy, trudno było wciąż być pewnym, że się nie uśmiecha. - Zdaje się, że
miałeś powody przypuszczać, że będziesz tu potrzebny, bo jeśli masz nam zamiar wyjaśnić,
jakim sposobem zbieg znalazł schronienie w szpitalu, przybywasz w samą porę. Czy
wiedziałeś, że ów młody człowiek tam przebywa?
- Tak, ojcze - odpowiedział Marek otwarcie. - Wiedziałem.
- To ty go tam wprowadziłeś i ukryłeś?
- Nie, ojcze. Ale tego dnia podczas prymy zorientowałem się, że mamy o jednego
towarzysza więcej.
- I nie rzekłeś słowa? Zgodziłeś się na to?
- Tak, ojcze, to prawda. Z początku nie wiedziałem, kim jest, nie zawsze też mogłem
odróżnić go od innych, bo nosił zasłonę na twarzy. Ojcze, nie do mnie należy życie
człowieka, bym miał je poddawać pod sąd jakikolwiek prócz Bożego. Dlatego milczałem.
Jeśli postąpiłem zle, ty mnie osądz.
- A czy wiesz - spytał spokojnie opat - kto wprowadził tego młodzieńca do hospicjum?
80
- Nie wiem, ojcze. Nie wiem nawet, czy ktokolwiek go wprowadził. Mogę snuć
przypuszczenia, ale nie wiem. Ale gdybym nawet wiedział - przyznał Marek z pokorną
otwartością - nie wyznałbym ci jego imienia. Nie mam prawa wydać lub oskarżyć
kogokolwiek poza sobą.
- Wy dwaj jesteście do siebie podobni - stwierdził opat sucho. - Ale wypada, byś nam
jeszcze powiedział, w jaki sposób doszło do tego, żeś przeszedł w bród potok Meole, ścigając,
jak rozumiem - o ile cokolwiek z tego jeszcze rozumiem! - tego młodego uciekiniera, który
był na tyle rozumny, żeby na taką przeprawę zaopatrzyć się w wierzchowca. Czy
rzeczywiście go śledziłeś?
- Tak, ojcze. Bo wiedziałem, że mogę zostać pociągnięty do odpowiedzialności za
udzielenie schronienia komuś, kto w rzeczywistości nie jest tak niewinny i dobry, za jakiego
go uważałem, choć Bóg mi świadkiem, że miałem ku temu powody. Tak więc przez cały
dzień obserwowałem go. Nawet na chwilę nie spuściłem go z oka. A kiedy o zmierzchu
odrzucił szpitalne odzienie, poszedłem za nim. Widziałem, jak odnalazł swego konia,
uwiązanego w gaju nad potokiem, i widziałem, jak się przeprawia. Byłem w wodzie, kiedy
usłyszałem, że go ścigają. Mogę zaświadczyć o wszystkim, co dzisiaj robił, i nie było w tym
nic złego.
- A tego dnia, kiedy do was przybył? - spytał ostro szeryf. - Kiedy po raz pierwszy
pojawił się wśród trędowatych? O której godzinie?
Brat Marek, niezachwiany w swej lojalności, utkwił wzrok w twarzy opata, szukając
w niej wskazówek. Radulfus skinął poważnie głową na znak, iż ten chce usłyszeć odpowiedz.
- Tak jak mówiłem, dwa dni temu podczas prymy - rzekł Marek - zauważyłem go po
raz pierwszy. Ale w tym czasie miał już szpitalną opończę i welon, który osłaniał mu twarz, i
zachowaniem nie odróżniał się od innych. Sądzę więc, że będąc tak dobrze przygotowanym,
musiał już ukrywać się u nas co najmniej od kwadransa, jeśli nie pół godziny.
- Słyszałem - zadumany opat zwrócił się do Prestcote'a - że tego samego ranka twoja
straż na podgrodziu, mój panie, spłoszyła zająca i zgubiła go w okolicach Saint Giles. O
której go widzieli?
- Zameldowali mi - odrzekł z namysłem szeryf - że dostrzegli uciekającego człowieka
na więcej niż pół godziny przed prymą, a stracili go z oczu właśnie koło Saint Giles.
Iveta zeszła o stopień niżej. Czuła się jak pogrążona we śnie, dziwnym śnie,
biegnącym jakby dwiema ścieżkami: jedna napawała ją przerażeniem, zaś druga -
nieokiełznaną nadzieją. Głosy, które słyszała, nie były wrogie. Na szczęście wuja wciąż nie
było; nie zjawił się, by rzucić na przeciwną szalę swą zaciekłą nieprzyjazń i upartą, tępą
złość.
Stała teraz o dwa stopnie nad Joscelinem. Wyciągnąwszy rękę, mogła pogładzić
rozwichrzoną jasną czuprynę, ale bała się rozproszyć jego skupioną uwagę, więc nie dotykała [ Pobierz całość w formacie PDF ]