Odnośniki
- Indeks
- Carpenter Leonard Conan Tom 31 Conan NajeĹşdĹşca
- antologia StaĹo siÄ jutro 31
- Edward M Lerner Small Miracles (pdf)
- Roberts Alison Serdeczna wićœş
- Kodeks spolek handlowych
- J.Lynn ZostaśÂ ze mnć tom 2
- Chmielewska Joanna Wszyscy jestesmy podejrzani
- Anderson_Caroline_Wedlug_wskazan_lekarza
- 26. Roberts Nora Przeznaczenie 02 Oczarowani
- Anderson Poul Straśź Czasu Tom 1 Straśźnicy Czasu
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- anapro.xlx.pl
zbyt straszne. Słyszeliśmy o kilku wypadkach, które miały miejsce w ciągu następnych lat,
ale nie wiem, na ile można w to wierzyć, bo to Niemcy i Morten przekazali nam te
informacje. A potem właśnie dzięki nim cała sprawa przybrała na sile.
- Tak - zamyślił się Marco. - Pięciu Niemców. Trzej z nich zostali złożeni w ofierze, po kolei...
- Jednego nigdy nie odnaleziono - wtrącił lensman Sveg.
- To prawda. - Marco błądził wzrokiem gdzieś w przestrzeni. - On... on... popłynął z prądem.
Dotarł daleko, daleko stąd, prawie do morza. Nigdy nie zostanie odnaleziony.
Zadrżeli. Marco najwidoczniej posiadł również zdolność patrzenia w przyszłość.
- A pózniej, wiosną tego roku, przybył tu zwierzchnik Mortena - powiedział Sveg. - Jakiś
profesor, czy co tam. Ten docent Klammer, prawda?
- Tak - odparła Adele. Uważali, że bardzo spokojnie przyjęła śmierć narzeczonego, no, ale
przecież już z nim zerwała. Adele była naprawdę zimną kobietą.
- Klammer także został złożony w ofierze. A potem pojawił się tu Morten Hjonsberg i
przyłączył się do Niemców - mówił Marco. - Nie wiem, na ile ci trzej, Morten, Gert i Walter,
domyślali się prawdy, ale bogini i kapłan nie znali litości. Prędzej czy pózniej wszyscy mieli
zostać ofiarami Nerthus-Tyra.
Przez chwilę dyskutowali, czy ci trzej wiedzieli o wszystkim, czy też nie. Byli po prostu
naiwni, czy też przyjęli swoje przeznaczenie ze spokojem? Pragnienie śmierci dla uczczenia
bóstwa?
Nigdy się tego nie dowiedzą.
- Pózniej zdarzyło się coś zadziwiającego - podjął Marco. - Tengel Zły sposobi się do
powrotu, pragnie być jedynym władcą na ziemi. Wszyscy, którzy mogą mu sprawić kłopoty,
muszą zniknąć. Jego najbardziej niebezpiecznymi wrogami, właściwie jedynymi, którzy
naprawdę mogą mu zagrozić, są jego dotknięci przekleństwem potomkowie, którzy odwrócili
się od niego. O mnie Tengel nie wie, bo przebywam w ukryciu, ale w rodzie jest teraz jeden
172
dotknięty. To Benedikte i ją właśnie pragnie unieszkodliwić. Posyła ją więc do jednego ze
swych narzędzi, Nerthus-Tyra, przekonany, że zły kapłan się z nią rozprawi.
Marco uśmiechnął się do dziewczyny.
- Okazało się jednak, że Benedikte potrafi więcej, niż Tengel Zły się spodziewał. Nie muszę
wam chyba opowiadać, w jaki sposób zostaliście tu sprowadzeni, bo sami to wiecie. Całą
sprawę uknuły intrygi Tengela, łącznie z dziewczynką, która znalazła brakteat, odkryciem
zwłok przez lensmana, który postanowił zawezwać Sandera Brinka, a ten z kolei posłał po
Benedikte. A kiedy tu przybyliście, co zrobiła Benedikte na dobry początek? Dokładnie to
samo, co przed wiekami uczynił Tengel Zły: zaklęciem zmusiła przewoznika, by zapadł się w
głębinę. Tengel musiał wpaść we wściekłość!
Marco uśmiechnął się na tę myśl.
- Ale kapłan znów się pojawił, tym razem w postaci Livora. A tak przy okazji, Livor wcale nie
umarł, jest we wsi i wcale nie wie, że ktoś pożyczył sobie jego skórę, bo leży teraz
nieprzytomny po tym, jak upadł i okaleczył twarz. Ale teraz z tego wyjdzie. Kapłan
nienawidził Benedikte i śmiertelnie się jej bał. To jego oczy ujrzała pierwszej nocy w tym
wielkim domu. To Livor stał nad nią i przyglądał się, zastanawiając się, co może z nią
zrobić. Wstrętny odór także pochodził od upiora. Co się stało potem, sami wiecie, ale...
W przyciszonym głosie Marca dał się wyczuć niezwykle silny autorytet, co nawet Benedikte
wyrwało z biernego słuchania.
- Benedikte, teraz twoja kolej na opowieść o tym, jak udało ci się odkryć Livora .
- Hm - chrząknęła zmieszana. Nie wiedziała, od czego zacząć. - Wczoraj wieczorem, zanim
weszliśmy do kościoła, przez pewien czas byliśmy w tym domu, i wtedy dom był wolny od
zapachu i od wszelkiego zła. Zniknęła też gdzieś owa pustka, która, jak zrozumiałam,
stanowiła ochronę przed wejrzeniem w czyjąś duszę. Nie jestem, co prawda, przekonana,
czy upiór ma duszę, ale może coś na jej kształt. Wtedy mogłam wyczuć atmosferę domu,
całą jego historię. A gdy wróciliśmy, dom się zamknął, nie przepuszczał żadnych wrażeń.
Natomiast znów pojawił się odór... Poczułam, że coś jest nie w porządku, że zło znajduje się
w domu razem z nami, że ktoś nas obserwuje. Nie widziałam tych twardych jak metal [ Pobierz całość w formacie PDF ]