Odnośniki
- Indeks
- 012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźa wszystko
- West_Frances_Gwiazdy_Swieca_dla_wszystkich_RPP069
- Harbison Elizabeth Wszystko zostaje w rodzinie
- 422. Gerard Cindy Wszystko, co najwaĹźniejsze
- FelicjaĹska Ilona Wszystkie odcienie czerni
- 122. Maguire Margo Dla Ciebie wszystko
- Grabowski Andrzej A wszystko to... Ich troje
- Daniel Coyle the little book of talent 52 tips for improving your skills
- GR599. Jordan Penny Dziewczyna dla Daniela
- Defoe Daniel Przypadki Robinsona Kruzoe
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
poszukiwaniu pana Risson, księgarza. Pan Risson też jest bardzo wiekowy. W wieku
literatury, co najmniej. To wysoki, chłodnego obejścia facet, który mnie lubi niby
dlatego, że umiem czytać. Taki dziadek, o którym czasami marzyłem, kiedy dzieciństwo
zaczynało mi się dłużyć. A oto i pan Risson. Z zamkniętymi oczami trafia do tego, o co
proszę: w serii kieszonkowej nowe wydanie starego, dobrego Gaddy: Straszny absynt z
ulicy Merles. Nie mając na razie widoków na nic ciekawszego, pogrążam się w
rozkoszach lektury pierwszej strony, którą znam na pamięć.
Oszałamiająco wszędobylski, wszechobecny wszędzie tam, gdzie dzieje się coś
podejrzanego. Nazywany teraz przez wszystkich don Ciccio, rzeczywistego nazwiska
Francesco Ingravallo, oddelegowany z ,,porządkowej", jeden z najmłodszych
funkcjonariuszy biura śledczego i, Bóg wie czemu, jeden z najbardziej prześladowanych
zazdrością kolegów...
Ale jakiś hałas wyrywa mnie z błogostanu.
Lecyfre - zbierał manifestantów poczynając od podziemia - przechodzi przez nasze piętro
i zgarnia, przed udaniem się na wyżyny, kolejne żniwo sprzedawczyń. Organizatorzy
starają się, by śmiechy i pogawędki pasowały rytmem do rytmu jedynie słusznych haseł.
Wygląda to dziecinnie, harcerzykowato i rytualnie. Tym razem tłum idzie nie od Bastylii
przez Republikę do Pere-Lachaise, ale defiluje od sanitariatów na dole do perskich
dywanów na górze przed nosem Lehmanna, który, w zaciszu swojej szklanej klatki,
marzy o masowej eksterminacji. Tym razem Cazeneuve zadziwia mnie, dołącza bowiem
do maszerującej kolumny. Zazwyczaj ogranicza się do postawy wolnomyślnego
szyderstwa. Dziś jednak bierze udział. A nawet, przechodząc przede mną (który, jak
głupi, podnoszę oczy znad książki, wybacz mi, Gaddo), rzuca mi ciężko pogardliwe
spojrzenie zaangażowanego aktywisty. Patrzy na mnie po raz pierwszy od wielu tygodni.
Lecyfre ze śmiechem pyta, czemu się nie przyłączam, a towarzyszące mu młode kobiety
też się śmieją. Szczególne śmieszki, pod karcącymi spojrzeniami. Czy to sprzeciw?
Potrzeba odcięcia się? Palące ostrze znowu przeszywa mi czaszkę i nie słyszę już nic.
Ale wszystko widzę: oskarżycielskie spojrzenia, nieme uśmiechy, Tea, który drepcze
kawałek dalej, poprawiając irys w butonierce, staruszka, który obmacuje swoje krany,
Lecyfre'a, który właśnie zgarnął jeszcze jedną kasjerkę, brzuchatą od siedzenia przez całe
życie, Cazeneuve'a wdzięcznie pochylonego nad dekoltem sąsiadki, ostrożnie
usuwających się klientów oraz kabinę fotoautomatu, która eksploduje.
Eksplozja odtyka mi uszy. Blachy pozrywane w jednym ułamku sekundy, fontanny dymu
ze szczelin, zasłona z materiału smagająca powietrze, krwawy wytrysk przez te na chwilę
otwarte drzwi, potem wszystko wraca na swoje miejsce i kabina stoi tam znowu, niema,
nieruchoma i dymiąca, z wystającą spod zasłony połową nogi zakończoną stopą, która
podskakuje, drga ostatni raz i zamiera. Płuca piętra wypełniają się niesłychanie ostrym
zapachem. Demonstracja zmienia się w prawdziwą demonstrację, zupełnie dziką i
chaotyczną. Teo, który przez chwilę stał przed kabiną, wskakuje do środka. Zasłona
skrywa połowę jego ciała, po czym Teo wychodzi wprost na mnie, a ja rzucam się w jego
kierunku. Cały alpakowy garnitur, twarz, ręce są usiane drobniutkimi plamkami krwi.
Jest ich tyle i są tak blisko siebie, że wygląda, jakby był nagi, okryty potwornie czerwoną
skórą. Nim zdążę zadać pytanie, powstrzymuje mnie gestem:
- Nie wchodz tam, Ben, to wygląda dość nieestetycznie.
(Piękne dzięki, nie mam ochoty fundować sobie widoku trzeciego trupa.)
- Ale ty, Teo, co z tobą?
- Ze mną raczej lepiej niż z nim.
Kropla krwi zawisa nad jego górną wargą, drży i spada w sam środek błękitnego irysa
żółto nakrapianego.
- Zawsze uważałem, że irysy mają mięsożerne skłonności.
Najdziwniejsze jest to, co dzieje się potem. Demonstracja, na chwilę rozproszona, jakby
zdmuchnięta impetem wybuchu, odżyła na nowo piętro wyżej, uzupełniając temat Umów
Zbiorowych o temat Bezpieczeństwa Pracy. Czy dlatego, że tym razem walnęło ciszej niż
poprzednie dwa razy? Czy dlatego, że człowiek się przyzwyczaja? Spanikowany na
początku tłum klientów nie pozwolił bardziej ponieść się nerwom. Sklep nie zamyka
podwoi. Tylko jedno piętro zostaje na cały dzień wyłączone.
Pogotowie zabrało Tea. Pójdę do niego wieczorem sprawdzić, czy ma wszystko na
swoim miejscu.
Mówi się o wybuchu.
Potem mówi się mniej.
Tylko ten zapach w powietrzu, który sprawia, że liczba klientów ulega podwojeniu.
Po południu jestem jeszcze dwa albo trzy razy wzywany do Lehmanna, przeprowadził się
do boksu po miss Hamilton, która to miss, sądząc po wyrazie jej uśmiecho-spojrzenia,
pojęła wreszcie, jaki naprawdę charakter ma moje zajęcie i ile w nie wkładam heroizmu.
Wie także, jakim szacunkiem obdarza mnie Sinclair, oraz że moje dochody są dwa razy
wyższe.
Za pózno, moja ty śliczna. Trzeba mnie było kochać, kiedy jeszcze byłem szeregowym
pracownikiem. Zresztą może, przy okazji, jeżelibym zechciał...
Potem telefon z miasta. Zamykam się w odpowiedniej kabinie (czy w tych czasach to
ostrożnie zamykać się w kabinach?) i mówię:
- Halo?
- Ben?
(Klara! Klaro, to ty mój Klarneciku! Czemuż tak lubię twój głos, lubię opatulać się w
twój spokojny głosik, taki zawsze gładki, w to miękkie sukno bilardowe, po którym
precyzyjnie toczą się twoje słowa... No dobra, Beniamin, daj spokój kazirodczym
myślom! A poza tym, opatulać się w sukno bilardowe?...)
- Nie niepokój się, kochanie, nic mi nie jest, tym razem był to tylko malutki wybuch, no i
miałem zbroję, nigdy się bez niej nie ruszam, zdejmuję tylko, kiedy wracam do domu,
żeby was uściskać. Malutki wybuch, zupełnie nic, naprawdę!
- Jaki wybuch?
Cisza. (To nie chodzi o wybuch? Aha!)
- Mam dla ciebie dobrą wiadomość, Ben.
- Mama dzwoniła?
- Nie, mama już się pewnie przyzwyczaiła do bomb.
- Skończyłyście artykuł cioci Julii?
- O nie, potrzebujemy jeszcze trochę czasu.
- Jeremiasz nic nie przeskrobał w tym tygodniu?
- I owszem, odsiedzi cztery godziny w sobotę, przeszkadzał na muzyce.
- Teresa przeszła na racjonalizm?
- Właśnie postawiła mi karty.
- Karty mówią, że zdasz maturę?
- Karty mówią, że jestem zakochana w moim starszym bracie, ale że powinnam się
wystrzegać rywalki, dziennikarki z Actuel".
- Malcowi przestały się śnić potwory?
- Znalazł w mojej encyklopedii reprodukcję Goi: Saturn pożerający dzieci, bardzo mu się
podobała.
- Ciąża Luny okazała się urojona?
- Właśnie zrobiła USG.
- Chłopiec czy dziewczynka?
- Blizniaki.
Milczenie.
- Klara, to jest ta twoja dobra wiadomość'?
- Ben, Juliusz wyzdrowiał.
Juliusz wyzdrowiał? Juliusz wyzdrowiał! Nie? Juliusz wyzdrowiał? Wyzdrowiał! Juliusz!
Tak, Juliusz wyzdrowiał. A nawet, dziś rano, wzbudził w naszym domu pewną sensację
schodząc z piątego piętra: ciągnął za sobą baterię pojemników, które kolejno
roztłukiwały się o stopnie, pękające worki na odchody siały wkoło tym, co zawierały w
środku, i nadawały mu, ponasadzane na zakończeniach rurek, wygląd oszalałego dzika
próbującego uciec przed atakiem meduz. Panika w domowych pieleszach. Wszyscy
lokatorzy pozamykali się na podwójne zamki. A wszystkie Juliuszowe smrody radośnie
rozeszły się od góry do dom.
- Chętnie bym go wykąpała, ale to może trochę za wcześnie, prawda?
- Pózniej, Klara, kąpiel pózniej, opowiedz, co było dalej!
- Nic nie było dalej, wyzdrowiał, i tyle. Napił się i zjadł jak po dłuższym spacerze, i
położył się na łóżku Malca, jak zawsze o tej porze.
- Wezwałaś Laurentego?
- Tak.
- Co powiedział?
- %7łe Juliusz wyzdrowiał.
- %7ładnych powikłań?
- %7ładnych. Aha, tak, jeden drobiazg mimo wszystko.
- Jaki?
- Dalej ma wywalony ozór.
21 [ Pobierz całość w formacie PDF ]