Odnośniki
- Indeks
- Christie Agatha ĹmierÄ w chmurach
- Holt Anne Ĺmierc Demona
- 086. James Julia Latynoski kochanek
- Hardy Kristin Sekretny kochanek
- Boris Pahor Vila ob jezeru
- C.S. IGRZYSKA ĹMIERCI 01 IGRZYSKA ĹMIERCI
- Jack Williamson The Ultimate Earth
- Business & Administration
- Schock Marianne Pokochać szpaka
- D369. Delacorte Shawna Syn magnata
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- effulla.pev.pl
kłamstwo ale siebie samego nie oszuka! Taki z niego bandyta jak z
koziej dupy trąba.
Och, co za hańba!
Nogi zaniosły go na bulwar Jauzański, chociaż sam nie wiedział po co.
Posiedział na ławce, zmarzł, więc pospacerował trochę tam i z
powrotem. Zaczęło świtać. Dopiero kiedy uświadomił sobie, że już trzeci
raz przechodzi obok domu Zmierci, zrozumiał, co go najbardziej dręczy.
Przystanął przed drzwiami i nagle ręka jakby sama się wyciągnęła
zastukał. Głośno.
Przestraszył się, chciał uciec, ale nie zrobił tego. Musiał usłyszeć jej
kroki, jej głos. Kiedy Zmierć zapyta: Kto tam? , wtedy ucieknie.
Drzwi otwarły się nagle, bez ostrzegawczego skrzypnięcia. Nie było
kroków ani głosu.
W progu stała Zmierć. Opadające na ramiona włosy były czarne, a ona
cała w bieli. W białej nocnej koszuli i w białym koronkowym szalu.
Stopy, na które patrzył Sieńka, też miała białe ich czubki wysuwały
się spod skraju bielizny.
Zmierć nawet nie spytała, któż to się dobija o tej porze. Wcale nie
wyglądała na przestraszoną. A może było jej wszystko jedno?
Na widok Sieńki zdziwiła się:
To ty? Książę cię przysłał? Stało się coś?
Chłopak pokręcił spuszczoną głową. Wtedy rozgniewała się.
To po co się tłuczesz po nocy? Popatrz no na mnie, nie chowaj
oczu! Czego się czaisz, dzikusie?
W porządku, Sieńka podniósł wzrok. I nie mógł go już opuścić
zapatrzył się. Przyczynił się do tego również figiel zorzy porannej, która
akurat wyjrzała zza dachów i rozświetliła różowym blaskiem górną
część otworu drzwiowego, twarz Zmierci i jej ramiona.
Dlaczego nic nie mówisz? dopytywała się kobieta, wciąż
zagniewana. Taki jesteś blady. I koszulę masz podartą.
Sieńka dopiero teraz zauważył, że jego koszula rzeczywiście jest
rozdarta od kołnierza aż do rękawa i zwisa na nim krzywo. Musiał widać
o coś zahaczyć, kiedy wybiegał z hotelu.
Co, jesteś ranny? zapytała Zmierć. Widzę krew.
Wyciągnęła rękę i potarła plamkę zaschniętej krwi na policzku Sieńki.
Chłopak domyślił się, że to chlustająca z rany krew kupca musiała mu
bryznąć na twarz.
Palec Zmierci był gorący i od tego nieoczekiwanego dotknięcia Sieńka
nagle się rozpłakał.
Stał, szlochając jak dziecko, a łzy strumieniami lały mu się z oczu. Co
za wstyd, myślał zrozpaczony, ale absolutnie nie był w stanie się
powstrzymać. Usiłował ze wszystkich sił zdławić w sobie gwałtowny
płacz, lecz on wydzierał się z jego piersi, cichszy już, lecz żałosny niby
skomlenie szczeniaka. Wtedy Sieńka zaczął głośno przeklinać
najgorszymi słowami, czego nigdy dotąd nie robił. Ale łzy i tak płynęły.
Zmierć wzięła go za rękę.
No już, już. Co ci jest? Chodz, wejdzmy do środka.
Zamknęła drzwi na zasuwę i pociągnęła Sieńkę w głąb domu.
Próbował się opierać, ale Zmierć byłą silna.
Posadziła go przy stole i objęła ramieniem. Już nie płakał, pochlipywał
tylko i gwałtownie tarł oczy rękami.
Potem postawiła przed nim szklankę z jakimś brązowym płynem.
Wypij powiedziała. To rum z Jamajki.
Sieńka usłuchał. Poczuł, jak w piersiach rozlewa mu się gorąco, a
napój był całkiem smaczny.
Teraz połóż się na kanapie.
Nie położę się! zaprotestował Sieńka, znów wpatrując się w
Zmierć.
Zrobił to jednak, ponieważ kręciło mu się w głowie. Ledwo ją
przyłożył do poduszki, cały świat gdzieś odpłynął.
Kiedy się obudził, dawno już był dzień słońce przeszło na drugą
połowę nieba, świeciło teraz nie od strony ulicy, lecz podwórka. Pod
lekkim, puszystym kocem w zielono niebieską kratę leżało się
przyjemnie i wygodnie.
Zmierć siedziała przy stole, szyła coś, a może haftowała. Chociaż
odwrócona teraz do Sieńki bokiem, z profilu również była
nieprawdopodobnie piękna, tyle że wydawała się smutniejsza niż wtedy,
gdy się na nią patrzyło z przodu. Sieńka nie otwierał szerzej oczu, długo
patrzył na Zmierć przez opuszczone rzęsy. Musiał się przecież jeszcze
zastanowić, jak powinien się zachować po tym, co zaszło w nocy w
hotelu. I w ogóle wszystko przemyśleć. Dlaczego na przykład leży tutaj
goły? To znaczy nie całkiem, bo w spodniach, ale bez koszuli i butów.
Widać Zmierć rozebrała go śpiącego, dlatego on sam nic nie pamięta.
Nagle kobieta odwróciła głowę i chociaż Skorik czym prędzej zacisnął
powieki, i tak się zorientowała, że chłopak już nie śpi.
Obudziłeś się? zapytała. Jesteś głodny? Siadaj do stołu. Są
świeże bułeczki. I napij się mleka.
Nie chcę burknął Sieńka, obrażony, że Zmierć proponuje mu
mleko. Cóż to, nie ma w domu herbaty czy kawy? Chociaż pewnie,
trudno oczekiwać szacunku, skoro jeszcze niedawno mazał się jak małe
dziecko.
Zmierć wstała, wzięła ze stołu kubek i bułkę i usadowiła się bliżej
Sieńki. Wystraszony, że chce go karmić jak jakiegoś malucha, Sieńka
usiadł.
Nagle poczuł tak straszny głód, że aż się cały zatrząsł. Rzucił się na
bułkę, łapczywie zapijając duże kęsy mlekiem. Zmierć czekała w
milczeniu. Nie trwało to długo. Sieńka w mig rozprawił się z
pożywieniem.
Teraz opowiadaj, co się stało zażądała.
Cóż było robić? Zwiesił głowę, ściągnął posępnie brwi i opisał nocne
wydarzenia krótko, ale zgodnie z prawdą, niczego nie pomijając.
Czuję się winny wobec ciebie. To znaczy za to, że cię podpuściłem.
Poręczyłaś za mnie u Księcia, a ja się okazałem mazgajem. Gdzie mi tam
do prawdziwych bandytów! Myślałem, że ze mnie twarda sztuka, a
wychodzi na to, że mięczak. Nie sokół, ale zwykły żółtodziób!
Dopiero gdy to wszystko z siebie wyrzucił, spojrzał na Zmierć. Była
tak rozgniewana, że teraz Sieńce naprawdę zrobiło się ciężko na sercu.
Przez dłuższą chwilę oboje milczeli. Potem ona powiedziała:
To ja, Skorik, ja zawiniłam. Tym, że pozwoliłam ci iść do Księcia.
Nie byłam sobą. I smutno kiwając głową, szepnęła do siebie raczej
niż do Sieńki: Och, Książę, Książę&
Przecież mówię, że to nie Książę, tylko Oczko przypomniał
Sieńka. Oczko zarżnął Kałmuków. Tak jak powiedziałem&
Oczko to potwór, można się po nim wszystkiego spodziewać. Ale
Książę dawniej był ludzkim człowiekiem, pamiętam. Z początku
chciałam go nawet&
Ale Sieńka nie dowiedział się, co chciała zrobić Zmierć, gdyż właśnie
w tej chwili rozległo się pukanie: stuk stuk, stuk stuk i jeszcze dwa razy
stuk stuk.
Zmierć zerwała się z miejsca.
To on! O wilku mowa. No już, wstawaj, szybko. Jak cię zobaczy, to
zabije, łotr. Nie będzie zważał, żeś jeszcze dzieciak. Straszny z niego
zazdrośnik.
Sieńce nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Jakby go zdmuchnęło
z kanapy, nawet za dzieciaka nie zdążył się obrazić.
Zapytał tylko ze strachem:
Którędy? Przez okno?
Nie, trudno się otwiera.
Wskazał jedne z dwojga białych drzwi, ale Zmierć powiedziała:
Nie, do łazienki nie. Książę to straszny czyścioszek, zawsze
najpierw idzie umyć ręce. Lepiej tutaj. I otworzyła sąsiednie drzwi.
Sieńce było wszystko jedno wlazłby nawet do rozpalonego pieca,
byle tylko nie natknąć się na Księcia. A ten znów stuka, jeszcze głośniej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]