Odnośniki
- Indeks
- (40) Olszakowski Tomasz Pan Samochodzik i ... Potomek szwedzkiego admiraĹa
- (17) Nienacki Zbigniew Pan Samochodzik i testament rycerza Jedrzeja
- Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Buzdygan hetmana Mazepy
- 09 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Zagadki Fromborka
- PS56 Pan Samochodzik i Adam z WÄ growca Olszakowski Tomasz
- Pan Samochodzik 53 i gocki ksišżę
- Hollanek Adam, Janicki Jerzy Noc lwowskich profesorĂłw
- Zenatti Valerie Graffiti 02 WiadomośÂć w butelce
- Egil Saga. Translated by W.C. Green
- Sanderson Gill Pragne tylko Ciebie
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
czasie całej opowieści %7łuk nagle popełnił kardynalny błąd, bo choć wywiózł od matki
skrzynki ze skarbem (osobiście wolałbym nazywać je szkatułami), to pozostawił jej na
pamiątkę, a na dowód dla policji, ten drogocenny krzyż? Czyżby większa od ostrożności
miłość synowska? Rozłożyłem szeroko ręce.
- Niezbadane są drogi, po których chadza serce ludzkie, a więc czasem i złodziejskie.
Kowalczyk wydmuchał pod sufit kłąb dymu.
- Ja ująłbym ten zadziwiający fakt ozdobienia góralskiego różańca hiszpańskim
krzyżem może nieco mniej poetycko, ale kto wie, czy nie trafniej: po prostu mamusia zajrzała
do skrzynek, które przywiózł jej synek i o których zapewne zabronił komukolwiek pisnąć ani
słóweczka. Zajrzała, no i wzięła to, co jej sercu najbardziej odpowiadało. Może nie chciała,
by krzyż poniewierał się wśród złodziejskich łupów? Może myślała, że modląc się na tak
przyozdobionym różańcu łatwiej odkupi grzechy syna? Ale tego już się nie dowiemy.
Chociaż Kowalczyk obiecał zająć się sprawą indiańskich pamiątek z Tarnowa, ja
postanowiłem nie być gorszym. Poczyniłem wiec odpowiednie przygotowania, na które
złożyło się: otrzepanie z kurzu i odprasowanie garnituru, wygrzebanie z dna półki białej
koszuli i wybór godnego krawatu oraz wypożyczenie od pana Tomasza dyplomatki, a z
zaprzyjaznionej rekwizytorni teatralnej wąsików i okularów w grubiej oprawie. Mogłem
jechać do Tarnowa.
Aha, musiałem jeszcze poddać Rosynanta gruntownym zabiegom odświeżającym w
myjni.
Janusz oczywiście napraszał się, żeby go zabrać ze sobą. Ale, choć z przykrością,
odmówiłem.
Rozzłościł się wtedy:
- Jasne - uderzył kulami o podłogę - gdybym był zdrów, to znalazłoby się dla mnie
miejsce w Rosynancie!
- Głupiś - objąłem chłopca - to nie twoja choroba, ale wiek staje na przeszkodzie... -
zaśmiałem się - tajni pracownicy tajnego ministerstwa nie wybierają się na akcję w
towarzystwie czternastolatków!
Zajechałem wreszcie do Tarnowa na Klikowską. Poprawiłem krawat, przygładziłem
włosy i zamaszyście trzaskając drzwiczkami wysiadłem z Rosynanta.
Wszedłem do domu, wbiegłem po schodach i zadzwoniłem do drzwi.
Otworzyła mi otyła blondynka około czterdziestki, otulona w czerwony szlafrok.
- Ministerstwo... - machnąłem jej przed oczyma legitymacją przybierając srogi wyraz
twarzy.
Na szczęście naród nasz szanuje władzę! Mój ruch wywołał pisk pulchnej gospodyni i
jej odskok w głąb korytarza.
- Jeśli można... - mówiąc to już pakowałem się do mieszkania.
- Ależ proszę, proszę... przepraszam za bałagan, ale sam pan rozumie...
Skinąłem z powagą głową i ruszyłem do pokoju, gdzie rozsiadłem się za okrytym
koronkową serwetą stołem. Wyciągnąłem z dyplomatki wielki notatnik.
- Nazwisko i imię - rzekłem grzmiąco. Pani osunęła się na kanapę.
- Zagłówek. Joanna Zagłówek.
- Zgadza się - oznajmiłem przewracając kartki notatnika i wyciągając z kieszonki
marynarki długopis. - Proszę pani, otrzymaliśmy informację, że prowadzi pani sprzedaż
antyków na wielką skalę. Oto dowód - podsunąłem blondynce ogłoszenie z gazety o
sprzedaży indiańskich pamiątek. - W dodatku sprzedaje je pani za dewizy.
Ku mej uldze przestraszona nagłym wtargnięciem pani Zagłówek nawet nie
pomyślała, że wszystko o co ją oskarżam jest już od dość dawna w naszym kraju dozwolone.
Chyba że chodzi o sprzedaż antyków za granicę, co wymaga specjalnych zezwoleń.
Gospodyni otuliła się szczelniej szlafrokiem.
- Ależ panie... panie...
- Radca %7łaczek - uniosłem się lekko z krzesła.
- Może więc, panie radco, dla odświeżenia gardła kieliszeczek wiśnióweczki? Sama
nastawiałam...
- Jestem na służbie - nadąłem się, za to pani Joanna wyraznie skurczyła swą okazałą
postać.
- Tak więc, panie radco, o żadnym handlu, o żadnej sprzedaży na wielką skalę nie
może być w moim wypadku mowy! Otóż świętej pamięci wujek mój, January Kozłowski, [ Pobierz całość w formacie PDF ]