Odnośniki
- Indeks
- (17) Nienacki Zbigniew Pan Samochodzik i testament rycerza Jedrzeja
- Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Buzdygan hetmana Mazepy
- 09 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Zagadki Fromborka
- PS19 Pan Samochodzik I ZĹoto InkĂłw t.2 Szumski Jerzy
- Pan Samochodzik 53 i gocki ksišżę
- Lis Tomasz_ Co z tÄ PolskÄ _
- Sandemo_Margiti_40_ZĹoty_ptak
- PS56 Pan Samochodzik i Adam z WÄ growca Olszakowski Tomasz
- !Kerstin Gier ZieleśÂ szmaragdu
- Beaton M.C. Hamish Macbeth 01 Hamish Macbethi śÂmierć plotkary
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- anapro.xlx.pl
lipca. Poniżej warstwy pieca natrafiono na pogruchotaną posadzkę ceglaną, pokrytą cienką
warstwą węgli drzewnych. Prawdopodobnie warstwa ta pochodzi z okresu pożaru, który
strawił zamek w 1648 roku.
- Jesteśmy coraz bliżej - mruknąłem.
- Kierownik podjął decyzję o rozebraniu podłogi. W szczelinie pomiędzy cegłami
znaleziono półtorak Zygmunta III Wazy. Po usunięciu cegieł ukazała się warstwa zbitego
gruzu zmieszanego z gliną, a poniżej półkoliste sklepienie ceglane murowane na krążynie.
- Co to jest krążyna? - zdziwił się Piotrek.
- Jak by to powiedzieć... - zamyśliłem się. - Wyobraz sobie, że musisz wymurować
półkoliście sklepiony sufit. Więc najpierw robisz coś w rodzaju połowy rury z desek. To
umieszczasz w korytarzu, potem oklejasz cegłami i gdy zaprawa zwiąże, wyciągasz
drewniany szkielet spod spodu.
- Sprytne - mruknął z uznaniem.
Malwina podjęła czytanie.
- Po przebiciu się przez strop natrafiono na rozległy loch, długości około dwudziestu
metrów, szeroki na pięć metrów i zakończony oknem wychodzącym pierwotnie na
dziedziniec. Obecnie, na skutek podniesienia się poziomu ziemi, korytarz od tej strony jest
niedostępny. Od drugiej strony wąskie przejście prowadziło zapewne do kolejnej podobnej
sali, jednak na skutek zawalenia się jej stropu kończy się ślepo. Loch do połowy wysokości
wypełniała ziemia, zapewne naniesiona częściowo przez okno, częściowo od drugiej strony
na skutek jakiejś powodzi. Założono wykop dokładnie poniżej otworu, na przedłużeniu
pionowym wykopu.
- Innymi słowy, kontynuowali kopanie swojej studni - mruknąłem.
- Po usunięciu namuliska natrafiono na podłogę wyłożoną płytami kamiennymi. Po jej
usunięciu odnaleziono warstwę lessu, którą po wierceniach uznano za calec.
- Czyli warstwę nienaruszoną przez człowieka - wyjaśniłem.
- Na zakończenie prac wymontowano ze ściany koło okna kamień pokryty wyrytymi
znakami, prawdopodobnie o znaczeniu heraldycznym.
- A fe jaki koszmarny naukowy żargon - skrzywiłem się. - Nasi dzielni archeolodzy
wykopali dziurę jak stodoła i trafili na wysoką piwnicę, a raczej suterenę, skoro jej okno
znajdowało się powyżej poziomu ziemi... A więc wiemy już wszystko.
- W dniu następnym po rekonstrukcji sklepienia wykop zasypano - powiedziała Malwina,
zamykając zeszyt.
- I teraz pójdziemy do zamku i śladem archeologów dokopiemy się do lochu? - zaciekawił
się Piotrek.
- Ależ po co? - uśmiechnąłem się. - Byli tacy mili, że to, co najciekawsze, wydłubali ze
ściany i zabrali ze sobą.
Poprosiłem o dostarczenie nam eksponatu A-30-3/28 - bo taki numer ewidencyjny nosił kawałek
kamienia, który nas interesował. Zeszliśmy do piwnicy. Magazyn muzeum był niewielki, dwa
pomieszczenia po kilkanaście metrów kwadratowych. W mdłym świetle żarówki było widać
drewniane stelaże, zastawione gęsto tekturowymi pudłami. Z jednego szczerzyła zęby ludzka
czaszka, reszta była starannie zamknięta. Szukaliśmy przeszło pół godziny, oświetlając latarką
wyblakłe karteczki z numerami, naklejone na kartony. Wreszcie, gdy już prawie traciłem nadzieję,
Malwina wypatrzyła nasz.
Wydobyliśmy pudełko z magazynu i położyliśmy je na stole. Kobieta przyniosła szmatkę, dzięki
czemu mogliśmy zetrzeć przynajmniej część pajęczyn i grubą warstwę kurzu, którym było pokryte.
- Za pół godziny zamykamy - rzuciła i poszła do sal wystawowych.
Uniosłem pokrywę. Tektura była lekko wilgotna, cuchnęła stęchlizną.
Pożółkła gazeta sprzed kilkudziesięciu lat. Odwinęliśmy ją ostrożnie. Papier rozłaził się w palcach.
I oto naszym oczom ukazał się spory kawał kamienia.
- Coś w rodzaju bardzo kiepskiej jakości marmuru - mruknąłem. - Jeśli się nie mylę,
widziałem podobne kamienie w Krynicy, koło wieży...
W twardej skale ktoś wyrył gwiazdę - herb Oxenstiernów. Poniżej znajdowała się jeszcze data:
1607 .
- A więc dwa lata po ujęciu przez Kozaków nasz bohater trafił do lochów zamku w Krupem
- powiedziałem. - O ile to oczywiście herb, a nie przypadkowe podobieństwo...
Sfotografowałem kamień.
- Mógł chociaż wyryć nazwisko - westchnął Piotrek. - Mielibyśmy wówczas pewność...
- To i tak bardzo dużo - powiedziałem.
Kobieta stanęła w drzwiach. Wyglądała groznie.
- Zamykamy - oświadczyła gromko.
Podziękowaliśmy i opuściliśmy gościnne progi muzeum.
- No, to do Lublina - powiedziałem, siadając za kierownicą. - Zobaczymy, jakie rewelacje
ma dla nas pan Tomasz...
Nim dotarliśmy do miasta, zrobiło się dość pózno.
Usiedliśmy w pokoju pana Tomasza. Na stole pojawiły się szklanki z herbatą.
- Czego się dowiedzieliście? - zapytał.
Zrelacjonowałem nasze przygody i wyniki poszukiwań w muzeum w Krasnymstawie. Szef słuchał
w zadumie.
- Orzechowski i Uhrowiecki musieli być jakoś powiązani ze sobą - zakończyłem. -Aączyła
ich jakaś wspólna tragedia...
- No to jest jeszcze jeden do kompletu - uśmiechnął się szef. - Mikołaj Daniłowicz.
- Co pan odkrył? - zapytał Piotrek. [ Pobierz całość w formacie PDF ]