Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wającą po kamieniach do głębokiego stawu. - Chciałem jej
podziękować za to, co uczyniła dla nas wczoraj na wybrze�
żu, a także za lekarstwa i wszelką inną pomoc. Gdy czło�
wiek jest najedzony i czysty, zaczyna wierzyć, że bogowie
patrzą na niego przychylnie. Pożywienie i kąpiel uczyniły
cuda z moimi ludzmi.
- Cieszę się, że odpowiada wam nasza skromna gości�
na. - Helena opuściła wzrok na czubki swoich sandałów,
próbując wziąć się w garść. Musiała udowodnić sobie,
63
że potrafi przezwyciężyć siłę przyciągania tego Rzymia�
nina. Wyglądał jeszcze lepiej niż wczoraj. Powędrowa�
ła wzrokiem w górę, od obutych w sandały stóp, przez
krótką tunikę aż do szerokich ramion i w końcu zatrzy�
mała spojrzenie na twarzy, otoczonej jasnymi kosmyka�
mi kędzierzawych włosów. Usta miał uśmiechnięte, ale
w jego oczach błyszczała determinacja.
Mówiono o Rzymianach, że są potworami, ten jednak
przemawiał do jej zmysłów. Z jego twarzy nie potrafiła
nic wyczytać. Odetchnęła głęboko i przywołała w pamięci
przygotowane wcześniej słowa:
- Rozmawialiśmy już o tym, że twoi żołnierze powin�
ni się zachowywać, jak przystało na gości. - Poczuła ucisk
w gardle. Nadchodziła najtrudniejsza część rozmowy.
- Goście - powtórzył Tullio bez złości ani ironii. - Mam
nadzieję, że tak właśnie się zachowujemy.
Postąpił kilka kroków w głąb pomieszczenia. Nie była to
oficjalna sala posłuchań, lecz komnata, która wyglądała jak
siedziba zarządu świątyni. Na podłodze piętrzyły się stosy
zwojów i tabliczek, a pośrodku, na piedestale, stała mister�
nie rzezbiona drewniana skrzynka. Czy tam właśnie prze�
chowywano złotą maskę? Po rozmowie ze strażnikiem, ja�
ką Tullio odbył minionego wieczoru, gotów był założyć się
o połowę swojego majątku, że poprzedniego dnia to właś�
nie Helena kryła się pod maską.
Spojrzał na jej twarz, szukając jakiegoś śladu słabości,
ale wszystko było na swoim miejscu. Z gładko zaczesanej
fryzury nie wysuwał się żaden luzny kosmyk, fałdy szaty
też były perfekcyjnie ułożone. Na twarzy Helena miała nie-
64
skazitelny makijaż, w uszach złote kolczyki, a na szyi złoty
łańcuch. Wyglądała jak doskonała zarządczyni. Ciepła ko�
bieta, którą przez chwilę trzymał w ramionach, przepadła
gdzieś bez śladu.
- Gościnność jest znaną cechą cywilizowanych społe�
czeństw - powiedział.
- Nasza gościnność nie jest dana raz na zawsze, trybu�
nie. - W jej oczach pojawiły się zielone błyski. - Zacho�
waliście życie i macie dach nad głową.
- Jestem ci za to bardzo wdzięczny, sybillo. Mam nadzie�
ję, że któregoś dnia Rzym będzie mógł ci się odwdzięczyć.
Z zaciekawieniem oczekiwał na jej reakcję. Chciał się
przekonać, z kim ma do czynienia, z kobietą czy z po�
sągiem. Jedna z pierwszych lekcji, jaką przekazał mu in�
struktor walki w Rzymie, brzmiała: Prawdziwy stan umy�
słu twojego przeciwnika poznasz, obserwując jego drobne
gesty".
Helena przesunęła językiem po ustach i niepewnie
szarpnęła fałdy prostej białej szaty. Między jej brwiami po�
jawiła się lekka zmarszczka. A więc jednak kobieta. Napię�
cie w ramionach Tullia zelżało.
- Możesz nazywać mnie Heleną - powiedziała, porusza�
jąc lekko ręką. - Nie jestem sybillą, boską wieszczką po�
średniczącą między Kybele a wiernym ludem, tylko jej po�
mocnicą i następczynią, a także młodszą kapłanką. Nie
zapominaj o tym.
- Dobrze, Heleno. Czy jest jakiś szczególny powód, dla któ�
rego mnie tu wezwałaś, czy też chciałaś tylko dostarczyć sobie
rozrywki i pociągnąć dalej przerwaną wczoraj rozmowę?
65
Jej policzki pokryły się rumieńcem. Tullio zachęcająco
uniósł brwi, chociaż wiedział, że prowokowanie flirtu jest
z jego strony śmiałym posunięciem. Uśmiechnął się sze�
rzej i zbliżył się jeszcze bardziej. Helena opuściła wzrok na
stół. Wzięła do ręki rylec, zaraz znów go odłożyła na bok
i zwróciła się plecami do Tullia. Kobieta znów się schowała
i miał przed sobą sztywną zarządczynię. W duchu przeklął
swoją pochopność. Zadziałał zbyt szybko. Cel wymknął
mu się z zasięgu ręki.
- Wezwałam cię tu, bo moja służąca spotkała się z gru�
biańskimi uwagami, kiedy rano zaniosła twoim ludziom
lekarstwa - wyjaśniła Helena suchym tonem, odmierza�
jąc słowa. - Jeśli chcecie być traktowani jak goście, musicie
przestrzegać zasad gościnności.
- Spędziłem noc przy Rufusie i dopiero przed chwilą
wróciłem do swoich ludzi. - Tullio bezradnie wyciągnął
dłonie przed siebie, ale zarazem mocno zacisnął szczęki.
Zastanawiał się, kto mógł zachować się obelżywie wobec
służącej. Czyżby Kwintus? Gdy Tullio wrócił do żołnierzy,
bardzo z siebie zadowolony centurion nucił coś pod no�
sem, nie miał jednak czasu dowiedzieć się, o co chodzi, bo
strażnik wezwał go przed oblicze Heleny. Jednak chyba po
tym, co zdarzyło się wczoraj, Kwintus nie zaryzykowałby
obrazliwych uwag wobec gospodarzy? Nawet on nie był
tak bezczelny i lekkomyślny, by zignorować wyrazny roz�
kaz dowódcy. Wiedział, że w takiej sytuacji nie wybroniłby
go również medal za odwagę.
- Nic o tym nie wiem. Gdzie i kiedy to się zdarzyło?
- Czy chcesz zaprzeczyć, że tak było? - Złote koła
66
w uszach Heleny zakołysały się gniewnie. Swobodny na�
strój zniknął na dobre. - Jakie to typowe dla Rzymian.
- Powiedz mi, który to był żołnierz, a ukarzę go. Nie
chciałbym jednak karać niewinnego człowieka. - Może za�
szło jakieś nieporozumienie, może po prostu służąca nie
była przyzwyczajona do szorstkiego sposobu bycia legio�
nistów. Tullio nie zamierzał jednak potępiać Kwintusa, nie
znając całej historii. Musiał mieć pewność. - Kara wymie�
rzona niewłaściwej osobie tylko zaogni sytuację.
Oczy Heleny przybrały lodowaty wyraz.
- Moja służąca spotkała się z niestosownymi uwagami.
To ci powinno wystarczyć. Gdy wróciła, była bardzo zde�
nerwowana.
Tullio postukał palcami o udo. Dlaczego Helena zacho�
wywała się tak sztywno? Dlaczego nie chciała wyjść mu
naprzeciw?
- Może pozwolili sobie na jakieś żarty, na pewno jednak
nie było to nic poważnego ani celowo obrazliwego. Raczej
słowa podobne do tych, które padły między mną a tobą
wczoraj wieczorem. - Tullio mówił lekkim tonem, pozo�
stawał jednak czujny. Zamierzał powiedzieć legionistom
po powrocie kilka ostrych słów. Musieli się zachowywać
odpowiednio. Bogowie dali im szansę ocalenia życia, nie
wolno było jej zmarnować. - To żołnierze, nie dyplomaci
o językach z jedwabiu.
Patrzył na nią, czekając na reakcję. Helena zacisnęła usta
w cienką białą kreskę. Tullio w duchu przeklinał podwład�
nego, który pozwolił sobie na zbyt poufałą odzywkę.
- Nie do mnie należy szukanie winnego. Chciałam cię
67
tylko poinformować, że nie zgadzam się, by moi słudzy byli
w taki sposób traktowani w tej świątyni.
- Jeśli cokolwiek, co ja lub którykolwiek z moich ludzi
zrobił, stało się przyczyną twojego zdenerwowania, to naj�
mocniej przepraszam. - Skłonił się.
- Słowa mi nie wystarczą. Nazbyt łatwo się je wypowiada.
- Patrzyła na niego z wyzwaniem w oczach. - Różnimy się
od Rzymian, w przeciwieństwie do was jesteśmy uprzejmi
i tego samego oczekujemy od innych. Zakładam jednak, że
mimo wszystko twoi ludzie potrafią zachować się stosow�
nie. Musisz coś z tym zrobić i obiecać mi, że takie zacho�
wanie więcej się nie powtórzy.
Ugryzł się w język, powstrzymując gniewne słowa. Cóż
za arogancja ze strony tej kobiety! Jak śmiała go pouczać
i mówić mu, w jaki sposób powinien dyscyplinować swo�
ich ludzi! Przecież przeprosił i to powinno jej wystarczyć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

brzydula.pev.pl

Sitedesign by AltusUmbrae.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL