Odnośniki
- Indeks
- Ĺw.Jan od KrzyĹźa PieĹĹ Duchowa
- Varga Krzysztof 45 pomysłów na powieć
- Kotowski_Krzysztof_ _Noc_kaplanow
- Roberts Alison Serdeczna wiÄĹş
- Bevarly Elizabeth Erotyczna wiÄĹş
- 348. DUO Milburne Melanie Tajemnica szpitala na prowincji
- Charlotte Lamb ZaćÂmienie
- 286. Lee Miranda Wymarzona willa
- Niziurski_Edmund_ _Nowe_przygody_Marka_Piegusa.BLACK
- Allen Carr Prosta metoda jak skutecznie rzucić palenie
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- shakyor.htw.pl
ostrzeżenia z bocznej drogi. Przyhamował gwałtownie, ominął dziwny pojazd z minionej
epoki, włączył kierunkowskaz i zatrzymał się na poboczu. Poczekał na wuelki i gdy
zatrzymały się obok niego, zdjął kask, podszedł do Wojtka i uśmiechając się niepewnie,
powiedział:
- Może lepiej będzie, jeśli w Polsce ty będziesz prowadził.
- Mówiłem, że ci się spodoba. - Woj tek roześmiał się. - Nie martw się, już niedaleko,
pod Zwiebodzinem się zatrzymamy.
Ruszyli dalej, jechali już wolniej i po godzinie jazdy Wojtek skręcił w
nieoznakowaną, szutrową drogę. Jechał powoli, starannie omijając nierówności i głębokie
kałuże. Widać było, że niedawno musiała przejść tamtędy spora ulewa. Refektory motocykli
oświetlały potężne sosny po obu stronach drogi, byli na obrzeżu Puszczy Rzepińskiej. W
pewnym momencie po prawej stronie drogi ukazała się tablica, na której był napis: Jezioro
Niesłysz, kemping i pole namiotowe - 1 km , a po kilku minutach wyjechali z lasu na dużą,
oświetloną kilkoma latarniami polanę. Wojtek zatrzymał się, zsiadł z motocykla, podszedł do
Rolfa i powiedział:
- Koniec jazdy na dzisiaj, panowie, tutaj zanocujemy. Poczekajcie na mnie, pójdę do
recepcji, może uda się wynająć jakiś domek kempingowy, nie musielibyśmy rozbijać
namiotów.
Mieli szczęście. Po kilku minutach Wojtek wrócił i pomachał do nich kluczem na
dużym, drewnianym breloku.
- Musimy kawałek podjechać, domki są po drugiej stronie tego cypla. - Wskazał na
czerniejącą w oddali ścianę drzew.
Domek był nieduży, prosty, z małym tarasem schodzącym tuż nad tafę jeziora.
Rozpakowali się szybko i z westchnieniem ulgi usiedli na leżakach, rozkoszując się ciszą
przerywaną tylko bzykaniem komarów.
- Piękne miejsce, można tu coś zjeść?
- Niestety, Rolf, muszę cię rozczarować, to jest tylko Polska i chińskiego jedzenia nam
tu nie przywiozą. Mały sklepik na kempingu jest już zamknięty i możemy liczyć tylko na
siebie i to, co mamy, albo pojechać do Zwiebodzina - stąd jest piętnaście kilometrów. To co
robimy?
Popatrzyli po sobie, wstali i zaczęli szukać czegoś do jedzenia w swoich bagażach.
Nie znalezli wiele, ale to, co mieli ze sobą, wystarczyło na skromną kolację. Rolf z dumą
wyciągnął z bocznego kufra dużą butelkę cocacoli i puścił ją w obieg. Wojtek wypił ze dwa
łyki, skrzywił się, wyjął małą kuchenkę turystyczną i zaczął gotować wodę na herbatę.
- bez herbaty nie dam rady, siła przyzwyczajenia - powiedział z uśmiechem.
Rolf przyglądał się z zaciekawieniem tej ich krzątaninie.
- Wszystko wozicie ze sobą? - zapytał ze zdziwieniem.
- Tak wygląda turystyka w Polsce, kolego. Przygotuj się na gorsze warunki, nad Pisą
kempingu na pewno nie będzie - wtrącił milczący do tej pory Chudy.
- Ja nie narzekam, dla mnie wszystko jest OK. Pytam tylko z ciekawości -
odpowiedział, przechodząc na polski, Rolf.
Roześmiali się, zaskoczeni - zapomnieli, że uczył się polskiego.
- Dobrze już mówisz, jeszcze trochę z nami pobędziesz, to nabierzesz wprawy. Od
dzisiaj mówimy tylko po polsku, co ty na to, Rolf?
- Bardzo dobrze, koledzy, trochę praktyki nie zaszkodzi...
Rozdział 22
Gdy Wojtek obudził się rano, Rolf był już na dworze. Siedział na tarasie i pstrykał
zdjęcia łabędziom, które Chudy dokarmiał resztkami sucharów z wczorajszej kolacji.
- Pięknie tu - powiedział, odwracając się do wychodzącego z domu Wojtka. - Gotowy
do drogi? Trzeba jechać, moja noga na mnie czeka - zażartował.
- Zdążymy, nikt jej nie ukradnie. Sam mówiłeś, że nie ma żadnej wartości...
W piętnaście minut byli gotowi do drogi, odpalili harleye i ruszyli, żegnani ciekawymi
spojrzeniami nielicznych o tej porze turystów.
Zanim wjechali w leśną drogę, Rolf obejrzał się jeszcze raz na jezioro i czerniejącą w
oddali po jego drugiej stronie ścianę lasu. Muszę tu jeszcze kiedyś przy - jechać - pomyślał.
Za dnia wszystko wyglądało inaczej i odcinek dzielący ich od drogi też wydał mu się
jakiś krótszy. A po chwili jechali już szosą w kierunku Zwiebodzina.
Jajecznica na boczku w barze mlecznym była wyśmienita. Zjedli po dwie porcje,
popili kawą zbożową na mleku i pojechali dalej. Rolf jechał w środku, pomiędzy Wojtkiem i
Chudym, a jego zdumienie rosło z każdą chwilą.
Co za dziwny kraj, ta Polska, wygląda tak, jakby nic się u nich przez te ostatnie
trzydzieści lat nie zmieniło - myślał, starając się utrzymać równy dystans za harleyem
Wojtka, który często hamował.
Musieli zwalniać, bo drogę co jakiś czas tarasowała albo fura zaprzężona w konia,
albo traktor ciągnący jakąś maszynę rolniczą, albo, co najbardziej dziwiło Rolfa, ktoś
przeganiał bydło przez drogę. i to wszystko na głównej, międzynarodowej trasie...
Jechali chwilami bardzo powoli, ale gdy odjeżdżali dalej od mijanych miast i
zamieszkałych osiedli, udawało im się trochę straconego czasu nadrobić. Przyspieszali wtedy
do setki i przez chwilę mogli rozkoszować się szumem przecinanego pędem motocykli
powietrza i świeżym zapachem dochodzącym z pobliskich pól. Samochodów było niewiele,
przeważnie stare, dymiące ciężarówki i jeszcze mniej osobowych. Wyprzedzali wszystkich,
gdy nic nie jechało z przeciwka. Szosa była dwukierunkowa i trzeba było bardzo uważać, ale
Wojtek prowadził ostrożnie. Widać było, że jest doświadczonym motocyklistą i zna lokalne
warunki jazdy. Rolf, jadąc za nim, czuł się bezpiecznie.
Przed Poznaniem znowu zrobiło się ciasno na drodze i wlekli się z prędkością
czterdziestu kilometrów na godzinę w beznadziejnym korku, spowodowanym przez kilka
dymiących ciężarówek. Zatrzymali się na stacji benzynowej, żeby zatankować i trochę
odetchnąć. Wojtek popatrzył na Rolfa.
- Przejedziemy teraz przez Poznań i dalej już powinno być trochę luzniej. Zostało nam
trzysta kilometrów do Warszawy, póznym popołudniem będziemy.
- Nie ma obwodnicy Poznania? - zapytał Rolf. [ Pobierz całość w formacie PDF ]