Odnośniki
- Indeks
- Lore Pittacus Dziedzictwa planety Lorien KsiÄga 1 Jestem numerem cztery
- Kruczy DwĂłr 03 Krwawy ksiÄĹźyc Geoffrey Huntington
- Crowley Aleister KsiÄga Jogi i Magii oUtLaWzZz
- GR899. Celmer Michelle Na balu u ksiÄcia1
- Lafayette Maria KsiÄĹźna de Cleves
- Nora Roberts Beztroski ksiÄ ĹźÄ
- Elizabeth Harbison KsiÄ ĹźÄ i Anastazja
- Jonasz Roman ByĹem KsiÄdzem
- Wilczur KsiÄstwo SS
- Heinlein, Robert A Historia del Futuro II
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- anapro.xlx.pl
--Ach tak? Z jakiego powodu?
--Sądzi, że został napadnięty przez faceta z prosektorium. Przez króla pornografii.
--Glassa -- podpowiedział Lenny. -- Ronnie'ego Glassa.
--Ronalda Glassa, jak słyszałeś. -- Wall wyszczerzył zęby.
--To absurd -- stwierdził Fresco.
--Cóż, myślę, że powinniśmy służyć pomocą wybitnemu członkowi naszej społeczności,
nieprawdaż? Skocz do prosektorium, jeśli łaska. Upewnij się...
--Upewnić się?
--%7łe ten sukinsyn jeszcze tam leży...
--O!
Fresco wyszedł, zdziwiony, lecz posłuszny.
Lenny nic z tego nie rozumiał, ale mało go to obchodziło. Co to, do cholery, miało z nim
wspólnego? Zaczął bawić się swoimi jajami przez dziurę w lewej kieszeni. Wall obserwował go
z dezaprobatą.
--Nie rób tego -- powiedział. -- Będziesz mógł się zabawiać, ile tylko zechcesz, jak
wpakujemy cię do małej, ciepłej celi.
Fresco wrócił z prosektorium, nieco zadyszany.
--Jest tam -- oznajmił, wyraznie podbudowany łatwością zadania.
--Oczywiście, że jest -- rzekł Wall.
--Martwy jak dodo -- uzupełnił Fresco.
--Co to jest dodo? -- chciał wiedzieć Lenny. Fresco wyglądał na zmieszanego.
--Zwrot retoryczny -- powiedział rozdrażniony.
Wall znów rozmawiał z Maguire'em. Facet na drugim końcu linii zdawał się być
przerażony i zapewnienia inspektora niewiele tu pomagały.
--Leży spokojnie na miejscu, Micky. Musiałeś się pomylić.
Lęk Maguire'a czuło się nawet przez telefon.
--Widziałem go, do cholery.
--Leży tu z dziurą w głowie, Micky. Jakim więc cudem mogłeś go widzieć?
--Nie wiem -- przyznał Maguire.
--A więc...
--Słuchaj... Wpadnij do mnie przy okazji, dobrze? Umowa, jak zwykle. Miałbym dla ciebie
sympatyczną robótkę.
Wall nie lubił omawiać interesów przez telefon, robił się niespokojny.
--Pogadamy pózniej, Micky.
--OK. Zajrzysz?
--Zajrzą.
--Obiecujesz?
--Tak.
Wall odłożył słuchawkę i popatrzył na podejrzanego. Lenny znów grał w kieszonkowy
bilard. "Beznadziejnie durny bydlaczek, aż się prosi o kolejną rewizję" -- pomyślał.
--Fresco -- zagruchał słodko Wall. -- Byłbyś łaskaw nauczyć Lenny'ego, że nie przystoi się
tak zabawiać przed oficerami policji?
Maguire skrył się w swej twierdzy w Richmond. Płakał jak dziecko.
Widział Glassa, bez dwóch zdań. Wall mógł gadać, że ciało znajduje się w prosektorium,
ale on wiedział swoje. Glass nawiał, łaził na ulicy, mimo że Maguire sam rozwalił sukinsynowi
łeb.
Maguire był człowiekiem bogobojnym i wierzył w życie pozagrobowe, choć nigdy do tej
pory nie zastanawiał się, na czym ono polega. Oto pojawiła się odpowiedz: cuchnący eterem
sukinsyn o twarzy bez wyrazu -- tak właśnie wygląda życie po śmierci. To wszystko
doprowadzało go do płaczu, bał się żyć, ale jeszcze bardziej bał się umierać.
Dawno już wzeszło słońce, spokojny niedzielny ranek. Tu, w zaciszu "Ponderosy" w
świetle dnia nic mu się nie mogło przytrafić. To była jego twierdza, zbudowana za ciężko
zarobione pieniądze. Tu czuwał Norton, uzbrojony po zęby. Pod każdą bramą warowały psy.
Nikt, czy żywy, czy martwy, nie odważyłby się zakwestionować jego władzy nad tym
terytorium. Tutaj, pośród portretów swoich idoli, Louisa B. Mayera, Dillingera i Churchilla,
pośród rodziny, pośród kosztownych bibelotów, pieniędzy i dzieł sztuki, był panem. Jeżeli ten
szalony księgowy przyjdzie tu po niego, oberwie na amen, duch czy nie duch. Finis.
Czyż w końcu nie był Michaelem Roscoe Maguire'em, twórcą imperium? Zrodzony w
nędzy, osiągnął zaszczyty. Swoje mroczne skłonności ujawniał tylko raz na jakiś czas, i to w
ściśle określonych okolicznościach, tak jak podczas egzekucji Glassa. Ten mały spektakl
dostarczył mu niekłamanej przyjemności, to zabicie cierpiącego zawierało w sobie ogrom
litości, było prawdziwym coup de grace. Ale to gwałtowne życie istniało gdzieś obok. Teraz czuł
się członkiem burżuazji, bezpiecznym w swojej fortecy.
Raquel obudziła się o ósmej i zaczęła robić śniadanie.
--Zjesz coś? -- zapytała Maguire'a. Potrząsnął głową. Za bardzo bolał go przełyk.
--Kawy?
--Tak.
--Podać ci tutaj?
Potwierdził. Lubił przesiadywać przy oknie wychodzącym na trawnik i szklarnię. Robiło się [ Pobierz całość w formacie PDF ]