Odnośniki
- Indeks
- 494. Hardy Kate Odzyskane marzenia
- hdh_aristoteles_a_politica
- Christie_Ahatha_ _Dom_nad_kanalem
- Winkler Kazimierz Teatr jednego aktora i inne opowiadania
- Zenatti Valerie Graffiti 02 WiadomośÂć w butelce
- Zimmer Bradley, Marion Das Tor Zum All & Das Silberne Schiff
- J.Lynn ZostaśÂ ze mnć tom 2
- Julian Ursyn Niemcewicz powrot posla
- Edgar Rice Burroughs MarsjaśÂski 02 Pelluc
- Lisa McMann Koniec 03
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- torres9.htw.pl
znieść, aby inni mogli wyciągać z życia więcej smaku i wdzięku niż oni, dlatego nie tylko chcieli
zastraszać i unicestwiać, lecz także odbierać chęć do życia. Hitler chciał, żeby świat był straszny.
I taki już był zawsze dla wielu. Także dla mnie świat stał się miejscem, które mogło być
potworne, jeśli komuś posiadającemu władzę przyjdzie do łba to zrobić.
Otworzyłem drzwi pokoju. Nikt do niego nie wchodził. Może tej nocy świat będzie
wystarczająco spokojny. Przez szklane drzwi prowadzące na taras widać było gwiazdy i promień
lasera z jakiejś dyskoteki, a gęste czarne chmury przechodziły w ciemność koloru głębokiego
błękitu. Zapaliłem stojącą przy łóżku nocną lampkę.
Jednak z nowym dniem, ze światłem, nadchodziło działanie. Niecierpliwiłem się, czekając na
wyniki analizy, lecz doczekałem do popołudnia, nie chciałem, żeby w laboratorium zapamiętali
więcej niż konieczne.
Pragnąc wykorzystać przedpołudnie, pojechałam do Nordic Clubu, gdzie Fred i Otto grywali
w golfa z innymi starymi cudzoziemcami-nazistami i hiszpańskimi sympatykami. Był tam
również Martín, a później dołączył Węgorz. Węgorz grał. Miał dobry sprzęt i dobre maniery.
Martín ograniczał się do oglądania. Wszyscy rozmawiali, może mówili o Sandrze, ponieważ w
pewnej chwili Fred mocno uderzył kijem w ziemię, musieli go wyprowadzić z równowagi.
Pozostali, nie zwracając na to zbytniej uwagi, podjęli grę, a jeden z nich uderzył piłeczkę i posłał
ją daleko. Obserwowałem ich, jak oddalają się w stronę innych dołków, po czym wróciłem do
samochodu. Nie mogłem dać się zobaczyć po tym, jak dowiedziałem się od Sandry, że mają moje
zdjęcie, przynajmniej nie powinienem podsycać chęci tych typów załatwienia mnie.
Chciałem zaczekać, aż wyjdą, żeby śledzić któregoś, ale przyszło mi do głowy, że skoro
wszyscy się tutaj zebrali, będzie to odpowiednia chwila, żeby zobaczyć, co porabia zimna Frida.
Najpierw przejadę obok domu, który dzieliła wspólnie z Martínem i innymi jemu podobnymi,
chociaż o tej porze pewnie będzie sprzątać u Freda i Karin. Będę musiał postępować ostrożnie,
bo z tego, co opowiedziała mi Sandra, z pewnością rozprowadzili moją fotografię wśród
członków Bractwa. Miał to być sposób zabezpieczenia się przede mną lub domagania się mojej
głowy. Nie wiedziałem, do jakiego stopnia wiedzą, kim jestem, skoro nawet moi bliscy tego nie
wiedzieli, chociaż z łatwością mogli się tego domyślić z uwagi na fakt, że ktoś w ich wieku tak
się nimi interesuje, ktoś, kogo nie zdołają oszukać.
Sandra powiedziała mi, że Frida pracuje trzy godziny dziennie, od ósmej do jedenastej, a
czasami zostaje dłużej, jeśli zachodziła taka konieczność. Ulokowałem się zatem nieopodal
placyku, patrząc w stronę Willi pod Słońcem. Była za dziesięć jedenasta i musiałem tylko
poczekać do pięć po jedenastej. Wtedy zobaczyłem, jak zamyka bramę i wsiada na rower.
Pozwoliłem, żeby oddaliła się wystarczająco i pojechałem za nią. Natychmiast zorientowałem
się, że zmierza do domu Ottona i Alice. Wielka czarna brama domu z numerem 50 otworzyła się,
Frida weszła, a ja poczekałem chwilę. W końcu doszedłem do wniosku, że to głupota tam [ Pobierz całość w formacie PDF ]